başımı şüşeye dayayan kimi yanaqlarım islanmağa başladı.
-Bilmirem, Orxan, bilmirem...
Orxan maşını keskin süretle yolun kenarına çekib barmaqları ile damcıları qurulamağa başladı.
-Nermin, bele etme...Nese olub ki, ağlayırsan...
Cavablandırmağa gücüm qalmadığından onun qollarına sığındım.Orxan meni berk qucaqlayıb saçlarıma sığal çekirdi.
-Sakitleş...
...İş günüm nece gelib keçdi, heç xatırlamadım.Heç kime heç ne demesem de deyesen nese hiss etmiş olmalıdırlar ki, mene tez-tez baxırdlar.Men ise tebessüm nümayiş etdirib özümü rahatlaşmış kimi göstermeye davam edirdim.Refiqenin üzünde güller açırdı.Bu, menim teeccübüme sebeb oldu.
-Refiqe..?!
-Haycan Nermin,-deyib mene sevincle baxdı.
Gözlerinin içi bele gülürdü,az sonra 32 dişini nümayiş etdirdi.
-Xeyir ola?!-maraqlanıb soruşdum.
-Nermin, çox xoşbextem, çooox,-az qala qışqırırdı.
-Ay qız, yavaş...
-Nermin, evlenmirem, evlenmirem, evlenmirem...
Mahnı oxumağa davam elemek isteyirdi ki, men celd sözünü kesdim
-Bir deqiqe,Nermin..
-Qardaşım Selim meni qurtardı...Onunla danışanda cesaret tapıb dedim.Nece qezeblendise sesinden az qalsın qulağım batsın.Telefonla atamla danışmaq istese de,sonra fikrinden daşınıb üzbeüz danışmağa qerar verdi.Moskvadakı işlerini qaydaya salaraq gelib valideynlerimle dava edib...Hemişe meni qoruyurdu, uşaq olanda kimse menim qelbime azacıq deydimi, dava-dalaş ederdi.Atam gücle onu sakitleşdirirdi...
Refiqe “stop” bilmeden danışmağa davam edirdi, men ise onun sevincine şerik olaraq tebessümle dinleyirdim...
...Axşam yene bulvarda el-ele gezişirdik.Orxan fikirli olduğumu sezib qefil sualı ile meni “oyandırdı”
-Yene ne olub?!
Onun qarşısına keçib gözlerine baxa-baxa birnefese soruşdum:
-Heç...
O, çenemi qaldıırb menim gözlerime baxdı.
-Nermin..?!
-Orxan, inan ki, heç ne olmayıb, sadece...
-Sadece ne?!...
Celd çenemii azad edib üzümü denize tutdum.
-Sadece qorxuram...
-Neden?!..
-Men bu vaxta qeder çoxlarına “yox” demişem...
...Biz bir az gezdikden sonra telefonuma

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 31 >>