eminsen heç ne olmayıb?!...
Orxan gözlerini yumub dodaqlarını bir-birine berk sıxdı.
-Mene adam lazımdır...
-Adam?!
-He, öz işini peşekar bilen biri...
-Axı..?! Bir deqiqe...Ne şi?!
-Men tekbaşına onlara öyrede bilmirem ki, ay filankes, adam kimi davranmaq lazımdır...Müşterileri qaçırdırlar...
-İndi sen ele birisini axtarırsan ki, sene bu işde kömek olsun, he?!
-Aha!...
Bilmirem niye, amma o an ağlıma yalnız biri geldi:Ramil emi.Tebii ki, bunu Orxana demedim, sadece düşünceler meni esir etmişdi...
Günlerin birinden men onun işlediyi ve getdikce böyüyen baş ofisine yollanmaq fikrine düşdüm.Haqqında çox şey eşitmişdim hem Orxandan, hem de valideynlerimin topladığı melumatlardan.Taksiye minib sürücüye ünvanı bildirdim.Yol boyu düşünceler meni rahat buraxmırdı.Ona şans verirem özümden asılı olmayaraq.Axı niye?! Ne var ki onda bu qeder cezbedicidir?! Yaraşıqlıdır deye bilmezdim, amma heddinden artıq güclü xarizmaya sahib olduğunu deye bilerem.İşinde heddinden artıq telbkar, üstelik yeri geldikce sert ollduğu haqqında bildirişler de almışdım, amma münasibetlerimizde bunu sübut ede bilecek deliller yox idi.
Budur, gelib çatdıq.Binaya baxıb sürücüye haqqını pdedim.Maşın salonunu terk edeib bir daha nezer saldım.İçeriye doğru addımlarımı atmağa başladım.Ele bu zaman özü mene teref gelmeye başladı.Men daha hereket etmeyib dayandım.
-Nermin?!-teeccüb qarışıq sevincle soruşdu.
Gülmemek üçün özünü gücle saxladım.
-Kabus-filan deyilem, narahat olma...
O ağzını açıb mene nese demeye çalışırdı ki, ona yaxınlaşan qız elindeki qovluğu uzadaraq mülayim sesle soruşdu:
-Orxan bey, bu senedleri axtarırdınız?!...
O an anladım her şeyi...Meni qısqanclıq bürümüşdü.Men Orxanı sevirdim.Deliler kimi sevirdim...
Men ofisin binasından çıxmağa çalışırdım ki, möhkem el menim qolumdaan yapışb özüne teref çekdi.Üz-üze, göz-göze, nefes-nefese.
-Nermin, hara qaçırsan?-narahatçlıqla soruşdu.
-Senin işin var, narahat etmeyim,-deyib ondan xilas etmeye çalışdım.
Orxan gülümsünüb

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 31 >>