ele bugün o leneteglemiş kağızı deyişdirin! Bezdim artıq emrlerinizden! Menim qerarlarıma hörmet edin!..
Qardaşım sesini yükselderek neneme qezeble baxdı.Ve birden evi terk etdi.
-Menim başım partlayır artıq!-atamın sesi gergin çıxdı.
Atam ümumiyyetle az-az hallarda esebileşen adam idi.Travmatoloq olması buna öz tesirini göstermişdi.Amma esebileşende üzünü görmemek yaxşıdır.Anamla nenemin davalarına şahid olmuş atam penceyini eline alaraq anama seslendi.
-Men gedirem, gelirsen?!...
..İşde evdeki son “proses” ve dünen axşamki söhbet yadımdan çıxmaq bilmirdi.Hele üstelik de Refiqenin mene yönelmiş baxışlarını sezib soruşdum:
-Nese olub?!...
Refiqe zorla gülümseyib cavablandırdı.
-Heç..Heç ne...
Telem-telesik, gerginlik sezilen ton...Özüme rahatlıq verib söykendim.Mehriban sesimi işe salıb astaca sourşmağa başladım.
-Refiqe, nese olub axı...De görüm, ne olub?!...
-Nermin, çox gözel bextin var senin..Dünya gözeli deyilsen, amma qelbin o qeder gözeldir ki,etrafa xoş aura bexş edirsen...
Men Refiqenin kederli tonundan bir az şübhelenib masa arxasından qalxdım.Yaxınlaşıb ona baxdım.Qızın gözleri yavaş-yavaş dolurdu.
-Amma men...Nolsun ki, gözelem, bextim yoxdur menim...Atalar düz deyibler, bextin gözel olmalıdır...
-Refiqe, meni qorxudursan...Axı ne baş verib?!...
Yanağından çenesine doğru süzülen yaş damcılarıni elinin tersi ile silib ayağa qalxdı.Menim narahatçılığım getdikce artırdı.Elimi uzadıb qoluna toxundum.
-Nermin, meni evlendirirler, hem de heç sevmediyim biri ile...
Men her şeyi anlamağa çalışarken Refiqe artıq kabineti terk etmişdi...
...İşimi narahatçılıqla bitirib başa vurdum.Tez-tez Refiqeye baxıb söz soruşmaq isteyirdim, amma onun halını görüb heç ne soruşmurdum...
Ve nehayet sükutumu pozdum.
-Refiqe, bele olmaz!
Refiqe gözlerini kağızdan qaldırıb mene zilledi.Yene dolub daşırdı.
-Neyleye bilerem axı, Nermin?! Anam xeste, atam mühafizekar, qardaşım Moskvada...Atam menim işlemeyime gücle razı olub.Heç bir ilim tamma olmamış elvida

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 31 >>