deyib gülümsündü.
Yolun ayıracağına geldikde Fexriyye bir qolunu Hevvanın boyununa atıb, yanağına sulu öpücük qondurub, qısıq-qısıq gülerek geri çekildi.
Hevva üzünü ezib: "Sene demişem, ele sulu üzümü öpme" - deye cırnadı.
Fexriyye gülerek: "Neynim, menim gözel refiqem, her kesin senin kimi qemzeli yanağı olmur" - deyib dil çıxardı.
Hevva eşitdiyi terifden utanaraq: "Ahh.. Fexriyye get...Hava qaralır.." - deyib, başını qaldıraraq soyuq qış günlerini eks etdiren tutqun buludlara baxdı.
Fexriyye el sallayaraq: "Ehtiyatlı get. Kimse bu gözelliyine heyran qalıb, qaçırdar seni" - zarafatla deyerek geri-geri getdi.
Hevva gözlerini axıdıb: "Helelik Fexriyye" - deyib arxasını dönüb, sağ istiqamete doğru ireliledi.
Hevva iti addımlarla küçede irelileyirdi. Fexriyyenin şıltaqlığına qarşı her zaman üzünde bir semimi tebessümü vardı. Özü utancaq, çekingen, sakit, sade bir qız olsa da, Fexriyye kimi şen bir qızla yaxın refiqe olmuşdu. Kitablardan sonra üreyini açacağı tek insandı, belke de Fexriyye. Ancaq, sonra özü öz fikrine gülüb, üreyini açacağı heç bir sıxıntısı olmadığını düşünerek sevindi.
İnstitutda Fexriyyeden başqa heç kim onun zengin aileden geldiyini bilmirdi. Hevva özü bele istemişdi, heç kesin xor düşüncelerine tab getiremeyeceyini bildirerek, normal, sade telebeler kimi olmaq istemişdi.
Bu düşüncelerle dar bir küçeye daxil olub, onsuz iti olan addımlarını havanın bir azda tutqunlaşması ile süretlendirdi. Sinesine basdığı kitabları qolları ile bir azda sıxaraq yavaş-yavaş soyuqu hiss eden bedenini isitmeye çalışdı. Soyuğun sanki bir şüşe kimi bedeninin her zerresine batıb, ülgüc kimi kesdiyini hiss edirdi.
Başını qaldırdıqda qabaqdan gelerek ona baxışlarını sabitleyen adamlardan gözlerini yayındırmaq istese de, arxasında eşitdiyi ayaq sesleri ile ayaqlarındakı gücün birden-bire qopduğunu duydu. Boyununun arxasına azca dönerek gerisinde dayanan 3 kişini görüb daha da teşfişlendi. Ellerini kitablara basdırıb, onlardan destek alaraq ayaqlarının

<< 1 2 [3] 4 5 ... 13 >>