demedim ki, üçünüz bir olub alemi qatasız!" - deyib Ayşuleye ters-ters baxdı.
Ayşule özünü müdafie etmek istese de, Xaliq beyin: "Sus!" - emri ile ofuldayaraq arxasına yaslandı.
Xaliq bey Hümeyre xanıma: "Otağa gel, Hümeyre, danışacaqlar var" - gur sesle deyerek zalı terk etdi.
Hümeyre xanım oturacaqdan qalxıb: "Sene de ayıb olsun, Ayşule!" - deyib başını bulayaraq Xaliq beyin arxası ile getdi.
Ayşule eseble yerinden qalxıb: "Alın, istediyiniz oldu! Meni de iyrenc oyunlarınıza daxil etdiz!" - deyib, ellerini beline yerleşdirerek, kenarda uşaqlıq fotoları ehate olunan çerçivelere gözlerini dikdi...
***
Cannur xanım yatağında oturaraq gözlerini bir nöqteye zilleyib, etdiyi sehvleri xatırlayırdı. Heyatda heç bir zaman düzgün qerarlar almamışdı. Düzgün qerarlar almadığına göre istifade edilmişdi. Günahkar olduğunu bilirdi, pis ana olduğunu da bilirdi, ancaq o da acılar çekmişdi. Yaşadıqlarının havasında qalmışdı, çetinlikle ayağa qalxmışdı. Çetin zamanlarında ona el uzadan sadece 'pislik' olmuşdu, 'şer'in istisine bürünerek dikelmişdi. Lakin indi qelbinin, beyininin hisselere, parçalara ayrıldığını düşünürdü. Mirayın bugünki el hereketleri, baxışındakı nifret, illerin yığıntısının bir qismini boşaltması onun qelbinde nece bir yüklerin terpenmesine getirib çıxarmışdı. Miraya heç vaxt analıq etmemişdi, onu dünyaya getirdikde bele, övladı kimi bağrına basmamışdı. Sevmirdi, onu. Seve de bilmezdi. Her gün ölmesini arzulayırdı. Ancaq indiki halı ile bir ölüden ferqinin olmadığını bu seher anlamışdı.
Özü de günahkar idi. Ancaq heç neyin bu hedde gelib çatmasını da istemezdi.
Keçmişden gelen lekelerin başlığı deyildi Cannur, keçmişden gelen lekelerin oyuncağı idi Cannur...
Derin nefes alaraq gözünden süzülen yaşları silse de, biri digerinin arxası ile axırdı. Gözünü qapayıb onun üçün ezab kimi keçen heyat illerini xatırlayırdı. En çox onun qanını donduran Ferehin ölümü idi. Yalvarış çağırtıları arasında canını tapşırmışdı. Bes özünü niye vicdansız hiss edirdi?
Çünki

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>