kobud görüntüsünün altında çox narin bir üreye sahib idi. Onunla çox xoşbext idi, birlikde keçirdiyi zamanları xatırlayıb qeher denizinde çırpınırdı. Sözler, sözcükler boğazında düyün yaradaraq, öz ölüm fermanını verirdi. Elindeki çerçivenin üzerinde barmaqlarını gezdirerek, alt dodağını dişlerinin arasına alıb sıxdı. Acı çekirdi, ancaq pul düşkünü olduğu üçün Xaliq beyin telesine asanlıqla esir kimi düşmüşdü.
Efşanın çiyinine toxunub: "Keçecek, Nezrin" - qayğılı terzde demesi ile: "Keçmir, Efşan...Her gün acım bire-bir artır. Özüm öz elimle, xoşbextliyime bir kibrit çöpü vurub yandıraraq, küllerini havaya sovurdum" - deyib Efşanı qucaqladı.
Efşan için-için ağlayan refiqesine üzülerek: "Nezrin, sakitleş. Nemanın qarşısına çıx. Danışmağa cehd et. Atasının sene etdiklerini danış. Sehv etdiyini bildir, ancaq oyuna geldiyini, her şeyden xebersiz olduğunu söyle. Qelbi daş deyil ki, o üreye bir vaxtlar seni sığışdırıb, inan ki, ne qeder de yox dese de, sevgisini üreyinde basdırıb. Sevginizin qırıntılarını, danışaraq ortaya çıxar, Nezrin" - meslehet vererek, saçlarına sığal çekdi. Nezrin burununu çekerek: "Dinlemez ki..." - ümidsizce söylendi.
Efşan eminlikle: "Dinleyer, Nezrin. Atasının barmağının olduğunu bilse, dinleyer" - deyib, Nezrini az da olsa, toxdatdı.
***
Miray ve Neman evden çıxmağa hazırlaşsalar da, Neman beyinini gemiren suallarla tenge gelib nefesini bezginlikle buraxdı. Mirayı bura getirmişdi, ancaq saf, mesum görüntüsüne ovsunlanıb, heç ne etmemişdi. Eger bele heç ne olmamış kimi geri qayıtsalar yanlış anlaşılma olardı. Ele hereket etmeliydi ki, Mirayı incitmiş kimi qeleme vermeliydi.
Çox düşünmeden qapıya yaxınlaşıb, çıxışa doğru yönelen Mirayın bileyinden tutub özüne çekdi. Miray birden ne olduğunu anlamayaraq, saf-saf Nemana baxdı. Nemanın qolunu beline dolayıb, küreyini qapıya dayaması ile sesli udqundu. Nemanın: "Bele heç ne olmamış kimi gede bilmerik. Seni bura getirme sebebim melum. Ona göre azından yalandan da olsa bele, bezi izler

<< 1 [2] 3 4 ... 11 >>