Bir gün ağsaçlı müdrik
qocanın yanına gözü yaşlı
genc, gözel bir qız gelir:
-Ne edim, mene meslehet
verin? Men hemişe hamıya
kömek etmeye,heç kimi
incitmemeye çalışıram.
İnsanlara qarşı çox
xeyirxaham.
Bu qeder semimi ve mehriban
olmağıma baxmayaraq,
hörmet ve minnetdarlıq
evezine çox vaxt qelbimi qırır,
meni incidirler. Menim
günahım yoxdur, bu,
edaletsizlikdir. Ağladacaq qeder
ağrılıdır.
Müdrik qoca gözel qıza baxdı ve
gülümsedi:
-Çılpaq soyun, şeherin küçelerini
bele lüt gez.
-Deli olmusunuz? Bele halda
Allah bilir başıma ne oyun
getirerler.
Bele olduqda ağsaqqal qapını
açdı, bir güzgü getirdi, qızın
önüne qoydu:
-Bax, görürsen, bu gözel
bedeninle insanların qarşısına
çılpaq çıxmağa cesaret
etmirsen.
Neden çılpaq qelbinle yer
üzünde gezirsen?
Senin qelbin bu qapı kimi
açıqdır, hamı ora serbest daxil
olur.
Senin qelbin güzgü kimi eks
etdirir.
Senin xeyirxahlığında öz pis
emellerinin eksini görenler seni
alçaltmağa, incitmeye,
lekelemeye çalışırlar.
Her adamın cesareti çatmır
etiraf etsin ki, kimse ondan
yaxşıdır. Deyişmeyi
bacarmayan bele adamlar
düşmençilik etmeye üstünlük
verir.
-Bes men ne edim?
-Gedek, men sene öz bağımı
gösterim.
Müdrik adam qızı bağa
apararaq dedi:
-Neçe illerdir ki, men bu güllere,
çiçeklere su verirem, qulluq
edirem. Hele bir defe de olsun
onun qönçe açmağa başladığı
anı görmemişem. Halbuki, her
gün onların gözelliyinden ve
etrinden zövq alıram.
Sen de çiçek kimi ol. İnsanların
qarşısında üreyini telesmeden,
hiss etdirmeden aç. Diqqet et
ki, kim sene dost olmağa
layiqdir, kim çiçek sulayan kimi
senin xeyirxahlığına tekan verir,
kim ise leçekleri qoparır, ayaq
altında ezir.
Heyatın dözülmez olmaması
üçün iki şeye alışmaq lazımdır:
zamanın vurduğu yaralara ve
adamların edaletsizliyine