bilmirdim.Onu heç bele görmemişdim heç ağlıma da gelmezdi..O yerde huşsuz şekilde yatmışdı.Sinfimizin uşaqları onu yerden göürüb derhal kenardakı oturacaqlara uzandırdılar.Mense sanki addım atmağa qoxurdum.Yaxınlaşa bilmirdim.Bilmirem niye ama bu hissleri ilk defe yaşayırdım.Eslinde bunu mene demişdi.Mene ilk defe derdlerini danışanda bele bir xesteliyinin olduğunu demişdi.Yani eslinde bu bayılmanın onun üçün normal olduğunu sinifde tekce men bilirdim. Ve tebii ki onunla birlikde gelen qazax qızlar da bilirdi. Men ne yaxınlaşa bilirdim ne de yerimde dura bilirdim.Elece yerimde var-gel edirdim.Ama sonunda yaxınlaşmağa qerar verdim.Getdim ve düz başının üstünde dayandım.Müellimlerimiz onun üzüne su vurur, kimisi silleliyir, kimisi elinde kitab yelleyirdi.Uzun seylerden sonra o gözünü açdı.Açan kimi nedense başını arxaya çevirdi ve meni gördü.hamı daha da yaxınlaşıb müxtelif suallar soruşurdu.”ne oldu sene? Indi necesen? Niye birden getdin? Niye? Ne? Nece?....” bu sualların onu sıxdığını bilirdim ona göre de bir tedbir görmek lazım idi.Müellime yaxınlaşıb:
- Müelim, men onun derdini bilirem nedi.Qorxmağa ehtiyac yoxdu.Sadece uşaqlara deyin rahat buraxsın hetta burda heç kim dayanmasın.Bu onu sıxır.
- Hüseyn onu veziyyeti yaxşı deyil
- Yox müellim men dedim axı bu ona normaldı.O tez tez bele bayılır sadece olaraq burda ilk defe bayıldı.
- Yaxşı uşaqlar heç kim burda qalmasın qoyun nefes alsın.Gezintiniz yarım qalıb gedin gezin az sonra çıxacayıq burdan.- deye müellim qışqıraraq hamını uzaqlaşdırdı.
Men ise onun yanında qaldım.Menden başqa bizim rehber müellim ve onun en yaxın padruqası da qalmışdı.O bir anda dikelib padruqasını qucaqladı ve ağlamağa başladı.Bu ağlamağını başa düşmedim ama sonra her halda danışacaqdı.Çunki boş vaxt tapan kimi birlikde haralarasa gedirdik ve orada bir az keçmişden bir az gelecekden daha doğrusu xeyallarından danışırdı.Çünki onun üçün gelecek artıq sadece xeyala dönmüşdü.Gerçek olan bir gelecek var idi o da qayıdacaq, bir il de

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 74 >>