otağa döndü. Ameli çarpayıda sayıqlayırdı. Paltarını çıxarmaq lazım idi, sanki paltarla birge yuyunmuşdu. Saçları bele nemli idi. Qalada ise qocalardan, qardaşlarından başqa heç kes yox idi. Fiona ise ona kömek etmek evezine öz elleri ile qetle yetirerdi. Alnına nem desmal qoyur, ellerini ovuşdururdu. Saatlar keçirdi, Lorikden xeber yox idi. Başqa çare qalmadı. Eynini deyişmeli, onu serin suya salmalı idi. Bu orduda en sınanmış vasitedir. Qapını bağladı. Ona yaxınlaşdı, ağ paltarı islanmış ve eynine yapışmışdı. Kobud elleri ile onun ince derisine toxunan kimi qeribe hissler keçirdi.
-Ameli eynindekileri çıxarmalıyam...
-Anam deyir ki, men her zaman onun balaca qızı olaraq qalacam
O yene sayıqlayırdı. Reynald paltarını çıxarmağa başladı, çılpaq olana kimi bütün üzerindekileri bir-bir çıxarırdı. Ona baxmamağa çalışsa da alınmırdı. Bu qadın gözelliyinden xeberdar bele deyildi. Ince beli... İri sinesi, hamar derisi. Ona baxdığından xeberi olsa idi yeniden qorxaraq bir künce sığınardı, amma indi müdafiesizdir. Onu qollarına alıb serin suya saldı. Özü de islandığı üçün köyneyini çıxardı. Onu sudan çıxarıb desmalla quruladı. Yeniden çarpayıya getirib, eynine öz temiz köyneyini geyindirdi.
Köyneyi o qeder böyük idi ki, onun üzerinde paltar kimi dururdu. El-ayağını melhemle ovuşdurub üstünü örtdü. Birden Ameli qolundan tutdu, qefleten ayıldı.
-Men ağlamıram... Ağlamıram, hirslenme ata, meni vurma.
Yeniden gözlerini yumdu. Amma Reynaldın qolunu buraxmırdı. Reynald eli ile üzüne, boynuna sığal çekdi. Istisi daha az idi. Uşaq kimi qıvrılıb ona sığınmışdı. Demeli, bu eclaf qızını da döyürmüş. Qezebden gözleri qızardı... Amma ne olsun? Bu mene maraqlı olmamalıdır. Sadece qisas almamış ölmesine icaze vere bilmezdi.
-Ameli qolumu burax.
-Yox... Güneş batma, sen istisen mene ise soyuqdur.
Reynaldın üreyi süretle döyündü, onu qucaqlayıb, yanında uzandı. Ne etdiyini anlamırdı, "axı niye bunu edirem? "
Bir neçe saatdan sonra qapı döyüldü.
-Reynald nehayet tapdıq.
Qoca

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 55 >>