qarı içeri girib melhemlerini hazırladı.
-Yazıq bala... Sağalacaqsan. İç bala, iç.
Reynald qarıni kenara çekdi.
-Ameli oyananda kimin eynini deyişdiyini soruşsa özün etdiyini deyersen, qarı. Haqqın yeteri qeder ödenilecek.
-Baş üste cenab.
Axı niye? Ne üçün onun bilmeyini istemirdi? Utanmağını, ezab çekmeyini niye istemirdi? Niye?
Amelinin anasını qalanın arxasındakı xiyabanda defn etdiler. Reynald bu vaxt erzinde dayanmadan Ameli haqqında düşünürdü. Qarı qeydine qalacaqdı, amma yene de narahat idi. Gözleri ile Fionanı axtardı küncde vecsiz ifade ile durmuşdu. Reynald defnden sonra yeniden qalaya döndü. Iki gün belece ötüb keçdi. Fiona yeniden yatağına atılmağa çalışsa da her defe kor-peşman qalardı. Ameli haqqında fikirler Reynalda rahatlıq vermirdi. Özü de bunun ne sebebden baş verdiyini anlamırdı. Ameli bir neçe günden sonra ayıldı. Başı ağrayırdı, gözlerinin altı qaralmışdı. Eyninde kişi köyneyi görüb hürkdü.
-Qorxma qızım, eynini men deyişmişem.
-Siz kimsiz? Mene ne olub...
-Menim adım Bertadır. Müalicevi otlarla xesteleri sağaldıram. Necesen qızım?
-Xeste idim? Çox sağ olun Berta xala...
Qadının gözleri yaşla doldu. Ilk defe idi ki, bu qeder semimi şekilde xala sözünü eşidirdi.
-Bes anam....
Ameli yatağa atılıb yeniden ağlamağa başladı.
-Ağlama bala...
Qapı açıldı. Reynald otağa girib Amelini süzdü, arıqlayıb, solmuşdu. Ameli ayaq sesleri eşidib künce sıxıldı. Reynaldı gòrende bax belece qorxardı. Örtüyü boğazına qeder çekib, baxışlarını qaçırırdı.
-Bizi tek qoy qadın.
-Baş üste cenab.
Amelinin qehveyi gözleri heyecandan yumrulandı. Udqunub sual dolu gözlerle qadına baxsa da , qadın arxaya dönmeden otaqdan çıxdı.
-Qorxma... -Men... Men...
-Bestir! Sesin quzu sesi kimi esir. Niye menden qorxursan? - deyib ona teref getdi. Ameli elleri ile üzünü örtdü.
-Men anamı isteyirem... Men qorxuram.
-Seni ananın mezarına aparım?
Ameli yaş dolu gözlerile ona baxdı. Baxışında ümid qığılcımlandı. Belke de bu kobud kişi o qeder de qeddar

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 55 >>