Bir neçe deqiqeden sonra Ameli sanki ayılıb azad edilen qolları ile onu itelemeye çalışdı. Divara teref çevrilib, ona küreyini çevirdi. Uzun saçları beline kimi süzülmüşdü. Reynald sinesi ile küreyine söykenib eli ile saçını qulağından çekdi. Ona teref eyilib, qulağına pıçıldadı:
-Bir daha mene küreyini çevirme. Men itaetsizliyi sevmirem.
-Siz menimle bele reftar ede bilmezsiniz, axı atamın dostusuz... O bunları bilse...
-Sus! Bir söz bele deme... Ne etsen de menim olacaqsan.
-Gedin... Xahiş edirem.
Reynald qulağını yüngülce dişleyib yeniden ona sarıldı. Ameli çox balaca, zerif idi. Qefleten ellerini çekib otaqdan çıxdı. Ameli diz üste çöküb ağlamağa başladı. Dodaqları öpüşden sonra yanırdı. Heyatındakı ilk öpüşden sonra...
Reynald hemin öpüşden sonra derhal qalanı terk edib, etraf torpaqlara nezarete getdi. At çaparken onun haqqında düşünmeyeceyini zenn etse de heç de bele olmadı. Lenete gelesen onu öpmemeliydim... Amma bu mesumluq, bu baxışlar onu deli edirdi. Onu ilk öpen, ona ilk toxunan özü idi, buna adı kimi emin idi. Qadınların heqiqi ve yalançı simalarını asanlıqla ayırırdı. Onu öpende balaca dovşanı kimi esirdi. Üreyinin döyüntüsünü bele eşidirdi. Yanaqları qızarmışdı, ancaq bakire bir qızın gözlerinde bele çaşqınlıq ola bilerdi. Amma ona etiraz edirdi, Fiona kimi teslim olmaq istemirdi. O başqa idi... Tam başqa.
-Ne etsen de, menim olacaqsan...
Bu sözleri tekrar edib atı daha da süretle çapdı.
Reynald bir neçe gün idi ki, yox idi. Ameli qardaşları ile vaxt keçirir, her gün anasının mezarına güller aparırdı. Metbexde Berta xala ile daha çox vaxt keçirirdi, o qalada qalıb yaşayırdı, Ameli ona çox bağlanmışdı. Qeribe idi ki, Fiona onunla bir kelme bele kesmirdi. Ameli anlayırdı ki, bunun sebebi Reynaldın qalada gözetçi qoymasıdır. Onun haqqında tez-tez düşünürdü, etiraz etse bele... "Yox bu heç de bele deyil, o vehşinin haqqında ne düşüneceyem. Ele deyil ana? " Fikirlerinde anası ile söhbet ederdi.
-Bu gün yemeye ne var?
Ameli bu kobud sesi

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 55 >>