menim qarşımda onu müdafie edirsen.
-O menim bacımdır.
-Sen ise onun yox.
Reynald elini yumruq şeklinde sıxaraq metbexden çıxdı. Bezen bu qeder semimi mexluqla üz-üze gelmeyi onu çaşqınlığa salırdı. Belke de her kesden qisas almalı idi, birce ondan deyil... Amma Rianı, övladını xatırlayıb bütün tereddüdleri kenara atdı. "Menim de arvadım, övladım günahsız ve temiz idiler" amma heç kesin onlara rehmi gelmedi. Ne üçün indi o, vehşilerin kralı bu balaca qıza qarşı rehmdil olmalı idi? Xeyr, o amansız olacaq, onun çekdiyi ezabları bütün bu insanlar çekecek. Ameli otağına qalxıb Allaha dua etdi. Heyatįnda her şey ters dönmüşdü. Etrafında güvene bileceyi biri yox idi. Fiona ona nifret etse de, onlar bacı idiler... Ne üçün? Axı ne üçün bütün bunlar onun başına gelirdi? Axı neye göre?
Son günleri Ameli öz otağında keçirirdi, demek olar ki, otağı terk etmirdi. Sert qış yaxınlaşırdı. Ağaclar solmuş, hava ise şaxtadan sanki donmuşdu. Hemin günden sonra daha Reynaldı, ne de Fionanı görmemişdi. Berta xala ona yemek getirir, hal-ehvalı ile maraqlanırdı. Ne edeceyini, onları gördüyü zaman ne deyeceyini bilmirdi. Eyninde açıq mavi don var idi, tek olduğu üçün saçlarını darayıb sadece çiynine atmışdı.
Qefleten qapı döyüldü.
-Ameli, aç qapını.
-Gedin, xahiş edirem...
-Aç yoxsa onu sındıraram, celd ol...
Ameli hürkerek qapını açıb künce sıxıldı.
- Bir de qapını bağlamağa cüret etme! Anladın?
-Beli...
Reynald bir başdan o biri başa gedirdi. Qefesde bağlı qalan şire benzeyirdi. Eynindeki uzun qara paltosu onu daha da zülmetli gösterirdi.
-Eşyalarını topla, sabah Irlandiyaya, nesil torpaqlarıma yola düşürük.
-Ne? Yox... Siz bizi apara bilmezsiniz, anamın mezarı buradadır. Atam izn vermez...
Reynald ona yaxınlaşıb, saçlarından tutub onu özüne teref çekdi.
-Sene nece itaet etmeli olduğunu öyredeceyem. Men Qara Duqlas kimi rehmdil deyilem, bunu unutma Ameli. Eger dediyim vaxta kimi hazır olmasan seni çiynime atıb aparacağam, ona göre celd ol.
Gözlerindeki alov Amelini

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 55 >>