göre başınla cavab vereceksen.
Bunları deyib Reynald evden çıxdı. Qardaşları canla-başla meşedeki sahede işlemeye başladılar. Deyesen onlar ortaq dil tapa bildiyi yegane insanlar idi. Ameli… Onunla danışmalı idi. Onu görmeli idi. Zerif sesi, baxışları üçün darıxmışdı. Etiraf etmek istemese de darıxmışdı.
-Otağını beyendin?
-Beli cenab.
Ameli baxışlarını ondan qaçırmağa çalışırdı. Üreyi süretle döyünürdü. Axı ne üçün onu görende dilim dolaşır? Bütün demek istediklerimi unuduram.
-Mene baxmaqdan qorxursan?
-Xeyr… Amma siz… O gün…
-Bu senin üçündür.
Bağlamanı yatağın üzerine qoyub qapıya teref getdi.
-Bu günkü ziyafetde onu eyninde görmek isteyirem, Ameli.
Reynald otaqdan çıxan kimi Ameli bağlamanı açdı. Bağlamada ağ rengli zerif bir don var idi. Ameli onu eline alıb aynanın önünde dayandı. Demek bu hediyye idi? Gülümseyib bağlamanı sinesine basdı, demeli o da bunu hiss edir…Ameli ağ donu geyinib, uzun qara saçlarını hördü. Eslinde bu donu heç geyinmemeli idi, amma özü de e üçün bunu etdiyini anlamırdı. Axşama yaxın İlayda xanım onun yanına gelib, uzun, menalı baxışla Amelini süzdü.
-Bu paltarda esl şahzadelere benzeyirsen. Gel gedek qızım, qonaqlar artıq gelmekdedir.
Ameli xanım İlayda xanımın arxasınca qalanın en böyük ziyafet otağına getdi. Qonaqlar deyib gülür, mahnı sedaları altında reqs edirdiler. Reynald zalın en uca yerinde stolun arxasında eyleşmişdi. Bütün qonaqlar ona baş eyir, sadiq şekilde qarşısında diz çökürdüler. Reynald Amelinin otağa girdiyini görüb ona teref baxış atdı. Verdiyi donu geyinmişdi. Bu ne demek idi? Sözsüz sülh? Ya müveqqeti barışıq? Hele ne edeceyi qerarını vermemişdi, amma vaxt keçirdi. Qeti qerarını vermeli idi, artıq gözlemek olmazdı. Anasının Ameliye olan mehriban davranışı onu teeccüblendirmişdi. Anası edaletli, lakin seçici qadın idi. Eger bir qıza bu qeder xoş davranırdısa demek ki, heqiqeten de, onun doğru insan olduğuna inanırdı. Bes Reynald buna inanırdımı? En çetin mesele ele bu idi. Reynald ayağa

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 55 >>