qalxıb, onlara teref addımladı.
-Ana...
-Oğlum, her kes qonağımızı görmek isteyir.
-Bilirem, ana. Ameli bu gün bizim masamızda eyleşeceksen.
Ameli onların arxasınca gedib, Reynaldla anasının arasında olan stulda eyleşdi. Özünü qeribe hiss edirdi. Serkerdeler pıçıldaşır, qadınlar ise esebi baxışla onu süzürdüler. Onların hamısı beyaz derili idi, ondan ferqli olaraq. Qaraçı qanı onu daha tünd derili etmişdi. Bu da onu her kesden daha ferqli gösterirdi, ağ paltarda ise bu daha da belli olurdu. Özünü çirkin, her kesden daha ferqli hiss edirdi.
-Ne olub? Niye bele qemginsen?
-Men öz otağıma gede bilerem?
Reynald heç ne demeden masadan qalxıb, onun stulunu çekdi. Amelinin arxasınca otağa teref getdi. Ameli otağa girib qapını bağlamaq istedikde durmadan arxasıyca girib, qapını kilidledi.
-Masa arxasında bir söz demedim deye, bu özbaşna hereket etdiyin zaman susacağım demek deyil. Sen o qonaqlıqda olmalısan.
-Men istemirem...
Reynald ona yaxınlaşdı, Ameli arxaya addım ataraq divara yapışdı.
-Verdiyim paltarı geymisen, demeli menim hediyyemi qebul etmisen. İndi ise orda olmaq istemediyini deyirsen. Bunu nece anlamalıyam?
-Nece isteyirsiz, ele de anlayın. Men o insanların mene baxmasını istemirem.
-Sus Ameli sen toxunmayacağıma söz vermişem, amma cezalandırmayacağıma yox.
-Siz kimsiz? Axı niye men ve qardaşlarım, Fiona buradayıq? Niye men bu qonaqlıqda olmalıyam? Siz ne isteyirsiz? Men yenice anamı itirmişem... Harada olduğumu bele bilmirem...
Reynaldın boz gözleri qezebden işıldadı. Ameli başını aşağı salıb udqundu.
-Men Reynald Vehşilerin kralı İrlandiyanın şimal sahilinin yegane sahibiyem. Atan terefinden öldürülen qadının eri ve qetle yetirilmiş uşaqların atasıyam.
Amelinin gözlerinde qeribe ifade dondu. Eşitdiklerine inana bilmirdi.
-Xeyr, bu heqiqet ola bilmez. Atam bunu ede bilmezdi. Bu sehvdir...
-Atan menim kimi döyüşçüdür. Ferqimiz ondadır ki, men qadın ve uşaqları öldürecek qeder şerefsiz deyilem. O, ise şerefsizin biridir.

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 55 >>