Qalaya çatdıqlarında Amei narahat halda otaqda gezişirdi.
-Ameli, geceyarısıdır... Niye hele yatmamısan?
-Reynald, men çox narahatam. Atamla Fionanı tapdız?
-Fionanı tapdıq, amma qorxaq atan yene de qadın donu arxasında gizlendi.
-Bele kobud danışma, bilirem ki...
-Sen heç ne bilmirsen! Heç ne bilmirsen qadın!
-Axı niye bütün olanların hirsini indi menden çıxarırsan? Bu bir ayı biz çox xoşbext idik, gel...
-Xoşbext? Xoşbext? Biz sadece birlikde yaxşı vaxt keçirirdik. Sen hansı xoşbextlikden danışırsan?
-Ne... Sen bunu hirsinden deyirsen bilirem. Sen eslinde bele düşünmürsen, axı biz... Biz...
-Biz ne? Sevişdiyimiz üçün xeyallara dalmısan? Sen arvadımsan, seninle sevişmek menim tebii ehtiyacımdır. Oyan Ameli, özünü axmaq uşaq kimi aparma.
-Sen bir güne nece bu qeder deyişe bilerdin? Bele qeddar olma xahiş edirem... - Ameli ağlamağa başlayıb, ona teref getdi.Elini çiynine qoyub, onu qucaqlamaq isteyende Reynald onu özünden uzaqlaşdırdı.
-Qeddar? Men sene qarşı heç bir zaman qeddar olmamışam ve olmayacağam. Amma ehtirasdan ve xoş münasibetden başqa menden heç ne gözleme. Seni sevmek Rianın ve övladlarımın ruhuna xeyanetdir. Men ise xeyanetkar deyilem.
Bunu deyib Reynald otaqdan çıxdı. Ameli diz üste çöküb hönkürmeye başladı. Gece yatağında tenhalıqda uzanıb Reynaldın sözlerini xatırlayırdı. Üreyine sanki yüzlerle bıçaq batırmışdılar. Ezab çekirdi, bu bir ayı uşaq tek özünü aldadırdı. Reynald haqlı idi, bir defe olsun bele onu sevdiyini dememişdi. Bu Amelinin öz xeyalları idi. Bedenini ona bexş etmişdi, qelbini ona bexş etmişdi, heyatını ona bexş etmişdi, o ise onun hisslerini tapdaq altına atmışdı. Nedense Fionanı görmek istedi. Ona qarşı qeddar olsa da bacısı idi. Ona rehmi gelirdi. Reynald ona qarşı bu qeder qeddar idise, Fiona ile ne edeceyi heç belli olmazdı. Gece yarısı ayağa qalxıb iradesini toplayıb otaqdan çıxdı. Fionanı zirzemide saxlayırdılar, gizlince qapını açıb içeri girdi.
-Sen....
-Fiona, sen yaralı deyilsen?
-Yox... Amma vehşi

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 55 >>