qoymurdu. Ameli yemek bişirmeyi sevse de Eyla ona ağır işlerle meşğul olmamağı, heyecanlanmamağı söyleyirdi.
-Sen körpeni qorumalısan, ezizim. Men ilk uşağımı itirdim... Buna göre senin bele derd görmeyini istemirem.
Ameli anlayışlı şekilde onun dediklerine riayet edirdi. Eyla eri ve uşaqları ile qalanın o biri başında yaşayırdı. Xoşbext semimi aile idiler. Uşaqlar Amelini, Ameli bacı çağırırdılar. Çünki Ameli çox genc idi ve onu xala deye çağırmaq onlar üçün qeribe idi. Ameli günlerini kitab oxuyaraq, Berta xala ve Eyla ile söhbet ederek keçirirdi.
-Ameli Reynald sonda burada olduğunu bilecek ve o zaman...
-Berta xala meni tapmağını istemirem. Belke ne vaxtsa... Amma indi deyil. Onu sevirem, üreyim bunu pıçıldayır. Men ezab çekirem, amma ağlımla, düşüncemle ona qarşı olan menfi olduyğularımı da bilirem. Betnimde onun körpesi var buna göre de ona nifret ede bilmirem. Nifret etdiyimi desem de, bunu etmeye qadir deyilem...
-Esl sevgi ele budur, ne qeder ona zidd getsende yaxanı buraxmaz.
-Bu körpenin atası olduğu üçün onu defelerle artıq sevirem, o mene doğma bir canlı bexş edib. Amma birden meni ondan mehrum etmek istese? Ceza kimi menden onu ayırsa? Men körpemsiz yaşaya bilmerem. O xoşbext günlerimin yegane xatiresidir, gelecekde bir azca olsa bele sevincimin olacağının ümididir.
-Hisslerin ne deyir qızım? Oğlandır ya qız?
-Mence oğlandır... Bele hiss edirem.
-Bes oğlan olsa adını ne qoyacaqsan?
-Reynald...
-Sen axı...
-Menim Reynaldım atası kimi olmayacaq. Menim Reynaldım meni dünyalar qeder sevecek...
-Menim temizqelbli qızım...
Ameli yaddaşında xatireleri canlandıraraq yuxuya getdi. Ele yenice yuxuya getmişdi ki, sanki yuxu görmeye başladı. Reynald onu arxadan qucaqlayıb, elini yumrulanmış qarnına qoymuşdu. Eli ile onun qarnına sığal çekirdi. Onu yanında hiss etmek, özünü müdafiede hiss etmek nece de gözel bir duyğu idi. Körpe bu nevazişli toxunuşdan qarnında terpenib, hereket etmeye başladı. Ameli yarıyuxulu halda gülümseyib, qefleten

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 55 >>