gözlerini açdı. Ola bilmez...Bu yuxu deyildi. Özüne "Ameli heyecanlanmaq olmaz. Olmaz... Körpen üçün sakit olmalısan, onu düşünmelisen." - deye tekrar edirdi. Arxaya çevrilib baxmağa gerek yox idi. Onun nefesini, qoxusunu heç ne ile çaşdıra bilmezdi. Yanğından sonra yaralandığını bilirdi, ona göre narahat idi. İndi yanında olmağı sağaldığını sübut edirdi, amma Ameli ne hissler keçireceyini bilmirdi. Onunla bu qeder qeddar davranan bir insan eyni zamanda sevdiyi kişi ve övladının atası idi.
-Onu menden ne qeder gizletmek fikrin var idi?
-Men...
-Senin buna haqqın yox idi. Menden qaçmağa, onu gizlmeye haqqın yox idi... O da menimdir, sen de menimsen.
-Men daha senin olmaq istemirem. Bu menim körpemdir... Xahiş edirem, get...
Ameli terpenmeye cüret etmirdi. Reynald ise onun qarnına sığal çekmeye davam edirdi. Onu daha da özüne sıxıb, saçlarını boynundan çekdi. Boynunu öpüb, etrini içine çekdi.
-Seni axtarırdım, her gün... Dayanmadan, demek ki, bacım da anam kimi seni özüne doğma bilib. Övladımı menden gizleyecek qeder doğma...
-Onların günahı yoxdur, bunu men istemişdim. Burax meni, xahiş edirem...
-Daha menden qaça bilmirsen. Menimle mübarize apara bilmirsen. Çünki betnindeki körpe buna izn vermir. Onu itirmekden qorxursan... Meni sevdiyin kimi, onu da sevirsen.
-Men ancaq öz körpemi sevirem, seni sevmirem. Etdiklerinden sonra... Mene toxunma.- Ameli onun elini çekmek istedikde Reynald daha da berk onu özüne sıxdı. Yumrulanmış bedeni daha da şirin ve yumşaq idi. Reynald onu doyunca özüne sıxmaq isteyirdi, hele de onu tapdığına inana bilmirdi. Lorik burada olduğunu deyende, eşitdiklerine inana bilmemişdi. Desteleri ile qalanı mühasireye alıb, öz bacısının evine gizlince girmişdi. Pencereden, geceyarısı. Amelini qorxutmaq istemirdi. Buna göre de onu qefilden oyatmayıb, sadece onu qucaqlamışdı.
-Bu gece ve bütün qalan geceleri menim olacaqsan... Sen daha menden qaça bilmeyeceksen. - Reynald yeniden boynunu, çılpaq çiynini öpüb, elini sinesine qoydu.

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 55 >>