Amelinin sinesi hamile olduğu üçün daha da şişkinleşmişdi. Bunu hiss edib, onun betnindeki uşağı tesevvür etdi. Buna göre qürurlu idi... Otaqda yanan şamlar etrafı zeif işıqlandırırdı. Ameli sinesinde onun elini gördü. Elini tutub çekmek istedikde, elinin üzerindeki yaraları hiss etdi. Eline baxıb yanıq izlerini gördüyünde, teşvişe düşdü. Göresen hele de ağrayırmı? "Ah Ameli bele yumşaqqelbli olma, qoy ağrasın... Amma... Amma... Yox, men onu bağışlamayacağam, yox..." bunu özüne tekrar edirdi.
-Toxunma... İstemirem, seni istemirem. Mene toxunsan qışqıracağam...
-Qışqır, qoy her kes bizi bir yataqda görsün.
Reynald azca qalxıb, onu özüne teref çevirdi. Amelininin saçları yatağa sepelenmişdi, derisi şam işığında parıldayırdı. Gözleri yaş dolu idi. Reynald ona baxmaqdan doymurdu. Bu qadını sevirdi, onun körpesinin betninde olduğunu bildikden sonra ise ümumiyyetle bu qadınsız nefes ala bilmeyeceyini anlayırdı. Ameli Reynaldın köyneyinin üst düymelerinin açıq olduğunu görüb, boynundakı, sinesindeki izlere baxdı... Yaraları yenice sağalırdı.
-Men onu xilas etmeye çalışdım...
-O çox ezab çekdi? -Ameli bu sualı verib onun gözlerine baxdı.
-Yox... Men onun ölmeyini istemirdim. O menden hamile deyildi. Bunu ölümden evvel etiraf etdi.
-Amma ola bilerdi... Amma o artıq yoxdur, menim bacım... O...- Ameli ağlayaraq, üzünü çevirdi.
Reynald onu yeniden özüne baxmağa vadar etdi.
-Mene baxmağını isteyirem.
-Men ise istemirem. Axı niye meni axtarırdın? Yeniden ezab vermek üçün? Men sene körpemi vermeyecem... O menim yegane varlığımdır. Xahiş edirem get... Eger onu görmek istesen sene mane olmaram, onu atadan mehrum etmeye haqqım yoxdur. Amma indi seni görmek, hiss etmek istemirem...- Reynald öpüşle onun sözünü kesdi. Ameli öpüşe cavab vermeyib, dodaqlarını sıxsa da üreyi yaralı quş kimi çırpınırdı. Ellerini derisinde hiss edirdi. Bu qeder kobud ellerin nece de bu qeder yumşaq toxunuşlara malik olduğunu anlaya bilmirdi.
-Bu gece bedeninin her nöqtesini öpecem, en

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 55 >>