toxunmayın.
Ele bu anda...-Niye? Qorxma gözel, niye bele utancaqsan he? Gel buraya...
Reynald serkerdeye yaxınlaşıb ona bir neçe zerbe endirdi, müvzinatını saxlaya bilmeyen serkerde yere yıxıldı. Ayağa qalxıb ona yaxınlaşmaq istedikde növbeti zerbeden huşunu itirib yere uzandı.
-Lorik...
-He dostum, gelirem...
-Celd ol!
-Bu axmaq kimdir?
-Yeni serkerdelerden biridir, bu yazığı niye bele ezişdirmisen?
-Bu defe canını bele qurtardı, amma and olsun ki, bir daha qarşıma çıxsa daha salamat qalmayacaq. Ordudan azaddır, hara istese redd olub gede biler. Her kese sözümü çatdır. Tabe olmayanlar özbaşnalıqlarına göre peşiman olacaqlar.
Açeli divara söykenib, nefesini saxlamışdı. Onu döydü?Öz serkerdesini ona göre döydü? Mene göre?-Bu fikirler beynini terk etmirdi. Ne bir söz deyib, ne de yerinden terpene bilmirdi. Lorik ona baxıb, leng baxışla süzdü. Gülümseyib, yaralını çiynine alıb, aşağı düşdü.
-Sen ise bundan sonra menim icazem olmadan dehlizde gezişme. Kiminse sene göre döyülmesini ve ya ölmesini istemirsense.
-Amma men heç ne de günahkar deyilem.
-Get ananın otağına oradan da çıxma, lazım olanda özüm senin ardınca gelecem, ya da qulluqçulardan birini gönderecem, kiminse sene bir barmağı ile bele toxunduğunu görsem onu diri-diri yandıracam. Eşitdin meni?
Ameli razılıq olaraq başını aşağı eydi. Onsuzda bu dar divarlar arasında sıxılırdı, indi ise bu qorxu lap canına velvele salmışdı. Başı aşağı anasının otağına girdi. Reynald onun arxsınca baxırdı, susurdu. Amelinin onun üçün hazırladığı otağa girdi. Eynindekileri çıxarmadan çarpayıya uzandı, bele yatmağa öyrenmişdi, çünki yatdığında bele oyaq olmalı idi, etrafdakılardan neleri gözlemeyin mümkün olduğunu çox gözel bilirdi.

Ameli anasının başında, çarpayının yanında eyleşmişdi. Çox zeif idi, ölürdü. Ameli heyatında heç bir zaman kiminse öldüyünü görmemişdi, ilk defe olsa bele ölümün yaxınlaşdığını anlayırdı. Onu yegane seven insan bu heyatdan gedirdi. Fiona onu sevmirdi, atası da birce yazıq anası...

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 55 >>