milletler, insanlar, qadınlar görmüşdü. Amma ilk defe idi ki, bir qadını çöze bilmemişdi. Qadın deyil... Qız... Genc idi. Reynald yaşadığı 29 il erzinde hele bele mesum ifade görmemişdi. Bu yalançı sima deyildi. O heqiqeten de kövrek idi, mesum idi... Amma bu ehemiyyetsizdir.
Fionanı istifade etmek bir geceye başa geldi. Görek bu Ameli ne qeder iradelidir... Her ikisi qarşısında qulluqçu, fahişe olacaq. Qardaşları da ele... O murdar ise mütleq dönecek. Mütleq. O zaman bu qalanı özü deyil, meyiti terk edecek. Qulağına hönkürtü sesi geldi. Ameli... Celd otağın qapısını açdı. Ameli çarpayıda anasını qucaqlayıb ağlayırdı, üç qardaşı da gizlemeye çalışsalar da göz yaşları axıdırdılar.
-Ne baş verir burda? - Reynald ciddi sesle dedi.
Ameli qızarmış gözleri ile ona baxıb duruxdu. Qardaşlarından biri yaxınlaşıb pıçıldadı...
-Besdir Ameli... O öldü.
Ameli inkar ifadeli üzle başını yelleyib arxa arxaya getdi. Sonra otaqdan qaçıb çıxdı. Reynald dayanmadan onun arxasinca atıldı. Ameli qaladan çıxıb tövleye teref getdi. Tövledeki balaca dovşanını eline alıb pıçıldadı:
-Yox, onlar yalan deyir. Sen menim dostumsan, sen yalan söylemezsen. De ki, ölmeyib... De ki, anam ölmeyib.
Duz üste çöküb yeniden hönkürdü. Reynald ağlının başından çıxdığını düşündü.
-Besdir. Qalx, ananı defn etmeliyik.
-Toxunmayın mene... Men anamı isteyirem...
-Sus, Ameli. Sus, indi meni qezeblendirme. Seninle mehriban olmağa çalışıram.
Boz gözleri işıldayırdi. Amelini baxışları ile hürkütdü. Ona yaxınlaşdıqca Ameli dovşanı ile arxaya daha bir addım atırdı. Nehayet divara yapışdı. Reynald qarşısında divar kimi dikilmişdi.
-Men... Men...
-Menden qorxursan?
Reynald elleri ile onun üzünü qucaqladı. Ameli yaş dolu gözlerle ona baxırdı. Şok keçirirdi, ne baş verdiyini anlamırdı.
Dovşan kimi tir-tir esirdi. Ondan ne isteyirdi? Ne üçün ona toxunurdu? Heç kes, heyatında anasından başqa heç kes üzünü belece ezizlememişdi... Ana... Yox... Anasının yanına getmek isteyirdi... Amma donmuşdu. Reynald

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 55 >>