baş barmaqları ile onun göz yaşlarını sildi.
-Buraxın meni... Buraxın...
-Tss... Sus... Sus dedim.
Gözleri süzülürdü. Gözlerinin qarşısında her şey bulandı. Reynald huşunu itireceyini bildi, onu qollarına alıb qaladakı otaqlardan birine apardı. Uşaq kimi yüngül idi... Bir qeder evvel ne etdiyini özü bele anlamırdı. Niye ona yazığı geldi?? Axı Niye??
Ameli gözlerini açıb etrafa boylandı. Ana... Ilk düşündüyü yalnız o idi. Ayağa qalxmaq istedikde Reynald qolundan çekib saxladı.
-Dayan, bele celd durma...
-Men haradayam? Anam...
-Onu bir neçe saatdan sonra defn edeceyik. Uzan, sen xestesen... Qızdırmadan yanırsan. Yatağa dön. -Yox... Anam... Onun yanına dönmek isteyirem... Anam... Buraxın meni yalvarıram...
Reynald onu yeniden qollarına alıb yatağa qoydu. Hörüyü onunla mübarize apararken açılmış, saçları da çiyinlerine dağılmışdı. Çox uzun olduqları üçün hem özünün, hem Reynaldın qollarına dolaşırdı.
-Soyuqdu. Mene çox soyuqdur... - deyib huşunu yeniden itirdi.
-Lenete gelesen...
Qapı döyüldü.
-Kimdir?
Fiona şütüyerek otağa girdi.
-Yene bu axmaqla...
-Yum ağzını! Redd ol otaqdan!
-Ne? Biz dünen gece...
-Dünen gece fahişe olmaq isteyirdin ve oldun! Heç ne deyişmeyib... Redd ol otaqdan!
-Bilirdim... Bu axmağın senden xoşlandığını bilirdim...
Reynald ona yaxınlaşıb sert şekilde qolundan tutdu.
-Sen yox -siz! Dediyimi iki defe tekrar etmeyi sevmirem...
-Bele oldu he?? Eybi yox. Bütün bunlara göre Amelinin canını alacam...
-Ona bir barmağınla toxunsan özünden küs!!!
Fionanın nazik dodaqları büzüldü. Solğun üzü daha da beyazlaşdı. Hirsinden ne edeceyini bilmirdi. Qolunu onun elinden çekib qapıya teref getdi. Onlara teref nifret dolu baxış atıb otaqdan çıxdı. -Lorik... Lorik bir qadın tap, müalice ede bilsin... Bu qızın istisi artır.
-Anasına göre...
-Bilirem. Serkerdelerden birini gönder, ne qeder pul lazım olsa verin amma bir qarı tapıb getirin.
-Baş üste. Amma onu tek qoymaq olmaz özün bilirsen.
-Bilirem dostum, get... Celd ol.
Reynald

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 55 >>