Menim...
Qapi arxasindan heyecanli Ceymsin sesi eshidilirdi.
-Men onlari gormek isteyirem, yolumdan cekil qari.
-Sebr edin cenab Ceyms, Elizabet cox yorgundur, ushagi doyuzdursun, onu yuyundurub getireceyik...
-Bes Eliza? O, menim arvadimdir, onu gormeliyem..
-Ah bu kishiler...
-Qari... Onu gormeliyem.
-Dedim gozleyin, nece de sebrsizsiz cenab Ceyms.
Elizabet bir nece gune sagaldi. Ceyms ilk defe oglunu qollarina alanda cox heyecanli idi. Heyatinda hec bir zaman qollarinda bu qeder, balaca bir mexluq tutmamishdi. Rodolf boz gozleri ile atasina baxirdi. Cox teeccublu idi ki, hec aglmirdi, belke o, da onlari bir birine baglayan ata ogul elagesini, dogmaligi hiss edirdi.
Gece idi, Elizabetle Ceyms bir birinin agushunda yuxuya getmishdiler. Rodolf aglamaga bashladi. Elizabet oyanib durmaq isteyende, Ceyms onu saxladi.
-Dayan, hele zeifsen, men getirerem.
Rodolfu Elizabete verib, yaninda uzandi. Elizabet onu besleyirdi, ananin shirin sudunu dadan Rodolfun sesi ele o anda dayandi.
-Aciyib balacam...
-Sizi cox sevirem...
-Biz de seni cox sevirik...

<< 1 ... 39 40 [41]