"bunun üçün" - gülümsedi.

"Her zaman" - dedi ve asta addımlarla otaqdan çıxdı. Yeniden işime dönecekdim ki, telefonumun zengi ile el saxladım. Nenem zeng edirdi. Yeqin ki çatdığını xeber verecek. Gülümseyerek telefonu qulağıma götürdüm.

"Alo? Nene?" - telefonun diger terefinden hay-küy sesleri qulağıma doldu.

"Nene?!" - elim-ayağım esmeye başlamışdı. Ne baş verirdi?! Arxadan oğlan sesi eşidildi ve söyledikleri ile qanım dondu. Gerisini eşitmez oldum... Udqunmaq istedim, ancaq mümkün deyildi.

"H-hansı xestexa-na?" - gücle tapdığım sesimle dillendim. Cavabımı aldıqdan sonra titreyen ellerimle telefonu qulağımdan endirdim. Nene? Yaşlarla dolu boş baxışlarımı divara dikdim. Ona bir şey olması ehtimalı...Yox! yox! Başımı iki yana silkeledim. Celd ayağa qalxmdım. Ona heçne olmayacaqdı! İti addımlarla otaqdan çıxıb lifte doğru qaçmağa başladım. Gözlerime dolan yaşlardan etraf bulanıqlaşmışdı.Ve...liftin açılması ile güclü bedenle toqquşdum. Onsuzda ayaq üste gücle duran bedenim ele bunu gözleyirmiş kimi soyuq döşemeyle qovuşacağı zaman güclü qollar terefinden engellendi. Sanki bu anı daha önce de yaşamışdım. Burnuma dolan tanış qoxuyla donmuş beynim de bunu tesdiqledi.

"Teessüf, bu defe salfetim yoxdu. Burnunun suyunu qoluna silmeli olacaqsan". Eşitdiklerimle sanki ayaqlarım yere yapışdı. Bir deqiqe, bu sesin sahibini tanımışdım...

Niye her kes, her şey bu qeder duyğusuzlaşıb, qeddarlaşıb? Heyat mı bizi buna vadar edir, yoxsa biz mi heyatı?

<< 1 ... 6 7 [8]