izleyirdi.
Qapıya başını söykeyib nefesini nizama salmağa çalışdı eyni vaxtda zengi sıxırdı....keçen 1 neçe deqiqe ömründen iller qoparıp aparırdı.Belke Layla indi ölürdü ve o çatmamışdı. Zöhre qapını açıb qardaşını süzdü
" Ne olub sene?"
" Azad hanı?"
" Evde qalmağını istemedim. "
" Hara getdi?"
" Diger evlerden birine."
" Lenete gelsin hansı eve?"
" Bilmirem Selim...ne baş verib? "
" Laylanın heyatı teklükededi."
" Beter olsun! "
" Onun günahı yoxdu Zöhre. Bunu seninle danışacam. Amma evvel Laylanı tapmalıyam. "
Selim Azada zeng vursada ancaq 6 ci çağırışda açmışdı
" Bu telfonu tez aç!"
" Başdan xarab bu saatda niye zeng vurmusan?!"
" Senin üzünden Layla özünü öldürecek! "
Azad yatdığı yerden celd qalxdı. Paltarları üstüne keçirib, eyni vaxtda Selimle danışırdı.
" Seni evden götürecem."
-----------------------------------------
Layla başqa çıxış yolu tapa bilmirdi. Madam ki ona qapı açmayacaqdılar...o da divarları dağıdacaqdı. Layla geldiyi yere baxdı. Yol boyu uçurumlar bir birini evez edirdi. Ağlamamaq üçün çox cehd göstermişdi amma alınmırdı. İnsan olduğunu anladığı günden beri heç xöşbext olmamışdı. Hekayesinin yaxşı biteceyine ümid edirdi...hekayesi bitirdi amma hüsranla...maşından enib baqajı açdı. Azadla görüşmeden evvel baqaja atdığı kiçik çantadan rahat paltarlar götürüb yeniden maşına keçdi. Planlamamışdı bunu amma şüuraltına yerleşmişdi. Paltarını deyişib maşından endi. Semaya az-az ulduzlar sepelenmişdi. Saat gece 3 ü gösterirdi. Layla heç qorxmurdu. Ağır ama iti addımlarla böyük bir daşın üstüne çıxdı.
" Bu heç ağrıtmayacaq."
Gözlerini yumub derinden nefes aldı. Temiz hava ciyerlerine dolarken, burnunu sızladırdı. Öldükden sonra ona ne olacağı haqda heçne bilmirdi. Amma nefes almağın gözelliyini unutmaq istemirdi. Havanı qoparırcasına bir nefes daha aldı...ve tekrar yene....10 deqiqe idi ki heqiqeten nefes alırdı. Ezberden yox, avtomatik yox...isteyerek nefes alırdı. Nefes almaqda bu qeder yorarmış meger. İndi tez-tez nefesini

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 53 >>