işlemeyen ağlının bir kenarına birdefelik yaz Ceyhun bey!Sevgim hele de mene ezab vererken her deqiqe gedib-gelib mene Toğrul deme!Çünki…
Dayanıb,gözlerini ondan qaçırdı bir neçe saniyeliye ve sonradan yene dürüstlükle gözlerini onun gözlerine dikdi hirsle.
-Çünki,senin düşündüyünün eksine,yaraşıqlım,men,Toğrulu heç vaxt sevmemişem!Buna ister inan,ister inanma!Men bunları senen demekden artıq çox yoruldum Ceyhun!
"Toğrul heç vaxt sevmemişem!"Bu her ne qeder Ceyhun üçün evezsiz bir etiraf olsa da,Ceyhun buna sevine bilmedi.Ağlında hele de "sebgini dadmışam ve sevgim mene ezab verir" cümlesi tekrarlanırdı.Onun kimise ezab çekecek qeder sevmesi üreyini sıxmışdı.Yerinden qalxıb,hirsle televizoru söndürdü.
-Qulaq as!Meseleni niye bu qeder böyütdüyünü başa düşmürem Ceyhun.Qeribesi ise nedi bilirsen?Ortada heç mesele bele yoxdu!
Ceyhunun onu dinlemediyini görüb,otaqdan çıxmaq üçün hereketlendiyini gördüyünde,celd yerinden qalxıb onun qarşısına keçdi.
-Men öz-özüme danışıram burda?
-Hirsinin ve hirsimin keçmesini gözleyirem.
-Men hirsli deyilem El…
Dilinin ucuna gelen sözü uddu.Onu bele,bu veziyyetde itire bilmezdi Leyla.Yene qürurunu görmezden geldi.Yene geri addım atdı.Ellerinden tutdu adamın ve yaxınlaşıb,gözlerini gözlerine dikdi.Sadece çox şey istemirdiki…Ehtiyacı var idi.Ona,onun deye bieceyi sade iki sözün yaratdığı böyük cümleye ehtiyacı var idi.Danışdığı zaman sesinin titrediyini bildi yalnız.
-Niye hirslenirsen anlamıram Ceyhun.Ne isteyirsen?Seni sevmeyimi?Sene aşiq olmağımı?Bunu isteyirsen?
Heyecanla verdiyi sualın cavabını böyük maraqla gözledi onun gözlerine baxaraq.Ceyhun ise heç ne demedi evvelce.Qefilden qızı özüne teref çekib,berk qucaqladı.O an,danışdığında sesindeki kederi Leylanın anlamaması idi ortadakı şanssızlıq.
-Meger en menim seni sevmeyimi isteyerdinki gece gözlüm?Ya da sen meni severdinki?
Udğunub geri çekildiyinde elleri hele de,ellerini ayrılmaq istemircesine tutmuşdu.Onu niye qeherin boğduğunu bele anlamadan

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 228 >>