taa Moskvaya kimi qaçmışdı.Öz işleri ise öz axarı ile davam ederken,bezginlikle evinin qapısını açıb,içeri keçdi.Qonaq otağına teref addımlayıb,elindeki açarları ve çantasını dalğınlıqla yere fırladıb atdı.Sebine onu görer-görmez üstüne gelib,boynuna sarıldı.
-Leyla...hardasan sen?Saat on birdi.Maraqdan öldüm.
Gülerek refiqesine baxdı.Elindeki telefonunu gösterdi.
-Bellidi.Beş deqiqe rahatlıq vermedin.İşler uzandı.Şirketde idim.Harda olacamki?
Sebine de biliri eslinde,onun işlerinin uzamadığını.Özünün her gün geceye kimi işlediyini.Ancaq bunu dile getirmedi.
-Narahat oldum.
-Sen niye bu vaxt evinde deyilsen axı?Erin indi yeqin deli olub.Uşağı onun yanında qoymusan sen?
Genc qız gülüb Leylanın qoluna girdi.
-Bu gece seninle qalacam.Uşaq mamagildedi.Ele baxma her şey yaxşıdı.Dalaşmamışıq.
Eynini deyişib,Sebine ile birge divanda oturdu.Leylanın dalğınlığı gözünden yayınmamışdı.Türkiyeden qayıdalı qız bu haldaydı.Elindeki pultla tez-tez bütün kanalları artıq üçüncü defe yeniden çevirdiyinde Sebine derin bir nefes alıb,qızın yanına gelerek,elini pultu tutduğu elinin üstüne qoydu.
-Canım...içine atma!Bunu mene sen demişdin.Xatırlayırsan?Bağır,qışqır,qır,tök.Onsuzda çox pulun var ziyana düşmezsen.
Son cümlesi ile Leyla gülümsediyinde,o da gülümseyerek sözüne davam etdi.
-Bele elesen,deli olarsan.Danışmasan,içindekileri tökmesen,yanında olmağımıza icaze vermesen dağılarsan.Özün-özünü mehv edersen.Ruhunu sürgün edersen Leyla.
Başını qaldırıb,keder yüklü gözlerile qızın üzüne baxdı.Qeher boğmuş sesi ile danışmağa davam etdi.
-Heç ne yoxdu Sebiş.Elimde heç ne yoxdu.Nifret etmeye çalışıram.Dediklerini,o baxışlarını xatırlayıb nifret etmeye çalışıram.Alınmır.Ona qarşı o qeder gücsüzem ki...Özümü heç bu qeder cılız,çaresiz hiss etmemişdim ele bil.
Meselen,el-ele gezdiyimiz park bele yoxdu burda.Gedib ağlamaq isteyirem.Ele bilerem ki,o yerlere gedib baxsam silerem onu.Amma o bele yoxdu.Onunla bağlı olan xatirelerimde Bakı yoxdu.Ne bir küçe,ne bir park,heç ne.Onun

<< 1 ... 131 132 [133] 134 135 ... 228 >>