hiss edirdi eslinde.Ele hey gözlerini aşıq saxlamağa çalışırdı.Bir yandan şirin yuxu onu öz ağuşuna almağa çalışarken,diger yandan ise hekimle danışıb,veziyyeti haqqında melumat almadan yatmaq istemirdi.
Sözünü deyib qurtardığında hekim de otağa gelmişdi.Dediyi bütün sözlerin içinde her ikisini de şoka salan bir cümle sessizlik dolu otaqda,havada asılı qalmışdı sanki.
"Çox teessüf edirem.Lakin bütün cehdlerimize baxmayaraq uşağınızı saxlaya bilmedik Leyla xanım..."
İnsanın qanı damarında nece donar?Varlığından bele xeberin olmadan onun mehv olduğunu öyrenmek…Özüne,dünyaya lenet oxumaq.Dilinin tutulması.Üreyinin atmaması...Nefes ala bilmemek.Gözlerinin qaranlıq getirib,seni qaranlıq dünyaya sürüklemesi.Düşüncelerinin beynini,bedenini terk edib,ayrı dünyalara parçalanması…Varlığının o anda sene verdiyi yük…Yaşamağına peşman olmaq…Leyla o anda bunlardan qeyri bir şey ne düşüne bilirdi,nedeki,fikirleşe…
Handan-hana aldığı derin nefeslerle öskürerek qırıq-qırıq sesiyle gözlerini hekimden ayırmadan çetinlikle böyük heyret içinde "-Ne?" deye soruşmuşdu.İnanmırdı.Eşitdiyine inanmırdı.Hamile idi ve onu itirmişdi?Bu hekimler ne sarsaqlayırdılar bele?Bu ki,mümkün deyildi.Onu hiss ede bilerdi en azından.Duya bilerdi.Axı bir qadın hamile olmasından nece xebersiz ola bilerdiki?Bilmeden...xeberi olmadan...Hekim Selimle Leylanın teeccüblenmiş üzlerine baxdı.
-Leyla xanım altı heftelik hamile idiniz.
Hekimin son cümlesi ile göz qapaqları ağırlaşıb,gözlerini örtdü ve an etibarı ile uzandığı yerde,gözlerinden gicgahına doğru göz yaşından ince bir cığır açıldı.Ömründe heç ağlamadığı kimi sessizlikle süzüldü üsyan dolu göz yaşları gözünden.Yataqdan qalxmağa çalışdı çaşqınlıqla.Aşağı bölgesinde hiss etdiyi küt ağrı ile qalxa bilmeden donub qalarken qoluna qoşulmuş olan sistem iynesinin bedeninden çıxdığından bele xebersiz idi.Qolundan axmağa başlayan qanı bele hiss etmirdi.Ümumiyyetle özünü uçurum kenarında boşluqdaymış kimi hiss edirdi.Çiyinlerini güclü qollar qavrayıb,onu

<< 1 ... 136 137 [138] 139 140 ... 228 >>