yanağına yaş yuvalandı.Martine baxdığında qarşısında o gece fonda mehz bu mahnı çalarken,evin heyetinde,eynile bele zeif işıqda oynadığı reqsi xatırlamışdı.O deye,Martinin gözlerine baxmışdı sevgi ile,eşq ile.Bu tam bir felaket idi.Utandığından ürkekce baxışlarını ondan qaçırıb başını aşağı saldığında Martin yene acı içinde gülümseyib toxundurdu dodaqlarını genc qızın alnına.O anda udğundu.Anladı qarşısındakı adamı nece yıxdığını.Anladı onun da anladığını.Yavaşca ellerini çekdiler bir-birlerinin bedenlerinden ve her ikisi de bir addım geriledi.İri pencereden içeri vuran işığın da her ikisi o anda ferqine vardılar.Baxışlar o yöne doğru çevrildiyinde qarşılaşdı baxışları başqalarında axtarıb heç cüre heç kimde tapmadığı baxışlarla.Bedeni bir qeder önceki reqsin tesirinden hele özüne gelmemişken,indi başqa bir sebebden titredi.Özünü topladı.Yavaşca başını aşağı salmadan döndü ve köksünde deli kimi çarpan,yaşadıqlarından sonra bele helede ona xeyenet eden qelbine mehel qoymadan addımlayıb otağın işıqlarını yandırdı.
Görmüşdü.Onun baxışlarını.Ceyhunun qezebli ve keder dolu baxışlarını.Özlüyünde çığırıb,bağırmaq,deli kimi ağlayıb,ryni zamanda da deli kimi gülmek istedi.Yada ki,gedib onun yaxasından tutub,yorulana kimi onu yumruqlamaq.Ya da…ferq etmez.Heç ne demeden,aniden boynuna sarılıb,bir defe bele olsa yeniden qoxusunu hiss etmek istedi.Onu,hiss etmek.Ancaq,bunların heç birini etmedi Leyla.
Maşının zala vuran işıqları kesildiyinde onların da eve daxil olmaq üzre olduqları gerçeyi ile üz-üze dayandı Leyla.Zerif de onsuzda zaldan çıxıb,onları qarşılamaq üçün qapıya teref getmişdi.Anasının qadağa qoyduğu şeyi edib,anasına tutulmuş uşaq kimi,Martinin üzüne utancından baxa bilmirdi.O an,onu yox,ona deyer vermeyen birini sevdiyi üçün utanırdı.O Martini niye sevmirdi axı?Yox,eslinde oun sevirdi.Hemde çox sevirdi.Ancaq ona qarşı içinde beslediyi sevgi,adamın ondan gözlediyi sevgi deyildi ne yazıq ki…İlk vaxtlarda,Yunanıstandan Bakıya köçdüyü vaxtlarda,deli kimi darıxdığı

<< 1 ... 163 164 [165] 166 167 ... 228 >>