ayaqyalın heyete qaçıb,yağan xırda yay yağışının altında öz özüne herek etmeyi ve daha sonra Ceyhunu da öz reqsine qatmağı.O gün,saat gecenin neçesi olduğunu bele bilmeden,yüksek sesli musiqinin sedaları altında,yay yağışı yağarken,yorulmadan reqs etmişdiler.Her ikisinin de qeh-qehesinin sesi,evin heyetine yayılarken,birden möhkem qucaqlamışdı Leyla Ceyhunu.Sanki bu hekayenin bir İstanbul nağılı olmasını istemirmiş kimi,möhkem qucaqlamışdı…
İndi,yeniden o günleri xatırlamaq da ezab idi Ceyhun üçün.O günü ise,gördüyü bu menzere ile xatırlamaq ise,esil ezab idi.Qısqanclıq yeniden,bütün bedenini esir aldığında,elleri yanında yumruq olub qalarken,dişlerini bir-birine möhkem sıxmışdı.Uzaqdan bele olsa,deqiq gör bilmese de,hiss etmişdi o reqs vaxtı,Leylanın o adama olan baxışlarını,toxunuşunu.Mehz ele o an,donmuşdu ele bil damarlarından axan qan.O an,bildiyi bir gerçeyi derk etmişdi.Oyanmışdı yuxusundan.Ceyhun gece gözlüsünü itirmişdi.Bezen dörd sehv bir düzü aparmırmış.Bunu başa düşmüşdü Ceyhun.Bir sehv bir düzünü aparmışdı.
Reqsleri nehayetki bitdiyinde,Leylanın ayağı qalxıb,o sarı adamınkına dolandığında,saçları bir anda açılaraq,küreyine tökülmüşdü.Bütün bunların belke her birine göz yuma bilerdi.Ancaq,onun alnına deyen,başqasına aid dodaqlar çökdürmüşdü Ceyhunun yük dolu çiyinlerini.O anda batmışdı tikan yığını qelbine.Mehz ağlına getirdiyi bir fikir sayesinde dolarken adamın gözleri,kesişmişdi onun gözleri ile gözleri.Düz içine baxmışdı pencere arxasından gece gözlüsünün gözlerine.Aşiqi olduğu baxışlar başqa birine sevgi ile baxarken,Ceyhunun gözlerine deydiyinde,yeniden donuqlaşmışdı.Sönmüşdü yeniden işığı.Leyla,gözlerini ondan qaçırdığı bes etmezmiş kimi,arxasını da dönmüşdü.Yeni,indi,o adama aşiq idi?Düşündüyü ile diksindi.Beyninden qurşun yemiş kimi hiss etdi bir anda özünü.Sonra bu düşünce de gülmeli geldi ona.Özlüyünde özünü ele de saldı hele.Atmaq istedi düşündüyü ehtimalı ağlından.
"Guya ne vaxtsa beynine qurşun deyibde.Özünü nece ele hiss ede bilersen

<< 1 ... 166 167 [168] 169 170 ... 228 >>