ay axmaqların kralı?"
Axmaq!O axmaq idi!O ona möhtac idi.Gülüşüne,baxışına...möhtac.Otağa girdiyinde ise gördüyü menzere qarşısında ele o an,orada ölmek istemişdi.Qucaqlamışdı.O adamı qucaqlamışdı.Qoxusunu içine çekmesine,saçlarına toxunmasına icaze vermişdi.Zerifin dediklerini bele eşitmemişdi qulaqları.Ya da,Selimin Zerifi hirsle otaqdan çıxarmasına bele heç ehemiyyet vere bilmemişdi.
Donmuşdu.Beyni,qelbi.Donmuşdu.Daha sonra ise qız gözlerini qaldırıb,Ceyhuna baxmışdı.Arada belke sözle deyilen bir tek söz bele yox idi,amma onların o baxışları,otaqda olan diger iki şexse çox hekaye danışmış,çox şey başa salmışdı.
Başın sağ olsun menliyim.Böyük bir eşqi basdırdım qelbimde.Qazıdıqca qazıdı içimi sevgim.Menden o yana heç ne qalmadı elimde.Yedikce yeyib,bitirdi menliyimi menliyin.Sevmeyecem dedikce çoxaldın içimde bakteriya kimi.Deşik açdın qelbimde ey eşq!Neyim var,neyim yox süzülüb getdi oradan.Yox oldu.Bitti!Görmedikce gözlerini gözlerim,tutmadıqca ellerini ellerim,toxunmadıqca sene ruhum ele bildim sen de çıxacaqsan ruhumdan.Ne böyük yanlış!Senin ateşinle kül olub,küleklerle esib uzaqlara süzülüb çırpınan ruhum bele min parçaya ayrıldı.Bitti,getdi…Heç ne qalmadı MENden geriye içimdeki böyük SENden başqa...
Başın sağ olsun RUHUM...mekanın rahatlıq olsun.Sandım ki,bele etsem taparam rahatlığı.
Bağışla meni MENLİYİM.Unutmuşdum.Onu gören ilk andan etibaren rahatlığımı,güvenimi,hüznümü bele yalnız ona verdiyimi.Men özüm başlı-başına Sen olmuşken nece qıydın menim senime?
Yatağında oturmuş,ellerini sinesinde çarpazlamışdı.Sessizliyi pozan ise qoluna düşen göz yaşının çıxardığı ses idi.
dıp...dıp...dıp…
Ruhu boşalmışdı.Yox olmuşdu.Çekdikleri yetmezmiş kimi otağından iki otaq o terefdeki otaqda cüt idiler.Nergiz ve Ceyhun.Utanmadan Zerife baxıb demişdi Nergiz. "bize bir otaq.." deye.
Gözünün önünde canlandırdığı,beyninde qurduqları ox kimi batdı qelbine.Ucu paslı bir ox!Üşüyürdü.Bedeni deyildi üşüyen.Ruhu idi.Qapısı yavaşca açıldığında qaranlıqda başını

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 228 >>