qaldırıb gelene baxdı.Zerif yanında oturub bir kelime bele demeden qollarını dolamışdı onun boynuna.Titrek sesi ile dillenmişdi.
-Leyla...men...şey üzr isteyirem.Vallah o sarı fahi... yeni onun da geleceyini bilmirdim.Valla bilmirdim.Xeberim yox idi.
Dediklerine qarşılıq Leyla sessizce göz yaşı axıdarken çiyinlerini çekmişdi önemi yoxdu deye.Ona sarılı ne qeder qaldığını bilmirdi amma ayrıldığında ürkeklikle soruşmuşdu.
-E..eyni..offf...eyni otaqdadılar?
Bir ümid yox demeyini gözledi amma Zerif çaresizce başını aşağı saldı.Derin-derin nefes aldı.Ağlamayacaqdı.Ağlamayacaqdı amma göz yaşları sözüne baxmırdıki...Ağzından sessiz bir inilti çıxdığında sözler ah-nalesi olub otağı inletdi.
-Haqqsızlıqdı!Mene…mene haqqsızlıqdı.Her ne olarsa olsun.Bunu menim…gözlerimin önünde etmemeliydi Zerif.Bu qeder alçaq ola bilmez…bilmez…Bu qeder kor olmuşam yeni?Bu q..qeder ağılsız?
Sessizce gülmeye başladığında yumruq etdiyi elini ağzına basdırıb,Zerife baxdı.Göz yaşları hele de dayanmadan gözlerinden süzülürdü.
-Beyinsiz men!Men...men bu alçaq adamın uşağını eger xeberim olsaydı,dünyaya getirecekdim Zerif!Onu eger itirmeseydim...İndilerde belke de xestexanada falan idim.
Eşitdikleri ile Zerif dondu qaldı.Teeccüble Leylaya baxarken,dodaqları esdi.Ne ise demek istedise bele,sanki bütün sözleri itmişdi.Leyla ise qısıq ve boğuq sesle danışmağa davam etmekde idi.
-Men...Onun kim olduğunu bile-bile qaldım onun yanında.Bütün olanları bile-bile defelerle ona onun kim olmasının,ne olmasının menim üçün ehemiyyetsiz olduğunu dedim.O...o qeder vaxt gözlerimin içine baxıb,kimliyini menden gizlederken,men...Ağılsız Men!Sırd ona aşiq olduğumu başa düşdüyümden...
Kelimeler boğazında quruyub qaldığında,başını qoydu Zerifin sinesine.
-İstedim,bir gün bele olsa,artıq qalım yanında.İstedim,sadece onunla,onun olum.Men bütün heyatımı sildim.Yalnız onu dünyam ederken,o qovdu meni.Mene fahişe dedi,amma,yatağına aldığı fahişe yerine bele qoymadan qovdu Zerif.Özüm öz ellerimle heyatımı xarabalığa

<< 1 ... 168 169 [170] 171 172 ... 228 >>