çevirdim.Gülmeli olansa nedi bilirsen?Men o adama hele de deli kimi aşiqem Zerif.Sevirem onu.Betnimde olan canlının varlığını bele bilmeden,itirdim.Amma ne pis insanam ki,ona reğmen hele de o adamı düşünürem men.İstedim.Onun uşağını her şeyden çox isteyerdim men dünyaya getirmeyi..Ceyhun idi menim bütünlüyüm.O da onun parçası idi.Amma men itirdim.Her şeyimi itirdim.Men dünyamı itirdim.Bir iş itirdiyinden deli olan adamın xeberi yoxduki,menim itirdiklerimin yanında onunki heçnedi.İndi ise o...o qadın hamiledi!
Udğundu.Qehqehesi acı bir üsyana çevrilmişdi.Zerif ne edeceyini bilmeden,esen ellerini qaldırıb,qızın saçlarına qoydu.Onu tanıdığından bu yana ilk defe idi ki,Leylanın yaşadıqlarını ondan dinleyirdi.Bir kelime bele demedi.Çünki bilirdiki,bu veziyyetde insan qarşısındakının susmağını isteyerdi.Hem de her şeyden çox!Onun indi,danışıb,içindekileri atmağa ehtiyacı vardı.
-Gözümün qabağında,o otaqda onunladı.Men bele deyildim.Bele deyildimki?Bir sevgi qarşısında aciz qalacaq biri saymazdım özümü.Amma indi halıma bax.Onun qarşısında acizem.Aciz ve çaresiz.Halbuki gelmişdi o qadın.Gelib mene demişdi.Men neyledim bes?Axmaq kimi ona oadamı sevdiyimi dedim.Hemin gün,men Ceyhuna heç ne demeden tutdum elini.Öpüşüne qarşılıq verib,istiliyine sığındım.Ne böyük ağılsızlıq.Men artıq fırtınanın ortasında qalmış,balıqçı qayığı kimiyem Zerif.Batdıqca,batıram bu eşqin içinde...Heyetde qurulmuş olan nahar süfresine doğru getdiyinde,üzünde heç olmadığı kimi bir tebessüm vardı.Seher yuxudan oyanıb,özünü güzgüde gördüyünde,diksinmişdi.Sağolsun makiaj.Gözlerinin çökmüş ve qaralmış altını,solmuş derisini qısa vaxt erzinde canlandırmışdı.Masaya yaxınlaşarken,ondan başqa hamının öz yerinde eyleşdiyini görmüşdü.Martinin yanında eyleşdiyinde,her kesi salamladı.Fincanına çay süzerken,yeniden yerine keçib,eline cöreyini aldı.Süfredeki çiyelek cemine iştahla baxıb,çöreyinin üstüne sürdü.Bu,heç vaxt yox demeyeceyi yegane şey idi!Ağzındakı çöreyi çeyneyib,udduğunda üzündeki tebessümü

<< 1 ... 169 170 [171] 172 173 ... 228 >>