gedibde...
-Zerif!Leyla at süre bilmir!
-Narahat olma canım.Muxtar dayı onun ata nece sıçrayaraq mindiyini görüb.
Martin eli-ayağı bir-birine dolanmış halda celd qapıya teref cumdu.Ele o an,onun bağıraraq dediyi cümleler otaqda bir sükut yaratdı.
-Lenet olsun!O at süre bilmir.Uzağı on dediqe.Sakit atın üstünde maksimum on deqiqe.Ondan artıq atın üstünde dayana bilmir.Bayaq deyirdi mene!Lenet olsun senin atın onun üçün olduqca tehlükelidi hemde şimşekli havada!
Martin deli kimi yağışın altında naxıra qaçarken Zerifin hıçqırığı pozdu sessizliyi.Donmuş beyinleri mehz onun sesi canlandırdı.Selimin yaxasından qorxu içinde yapışdı.
-Selim.Fırtına ile gedib Selim.O çox ters atdı.Şimşekden qorxur üstünde men olmayanda.Leylanı çoxdan...
Gülüşünün sonsuzluğa basdırılması.Baxışının,yerişinin,duruşunun ömürlük silinib getmesi.
Yerinden nece qalxdığının,naxıra ne vaxt getdiyini,ata minerek meşeye sürdüyünü bilmirdi Ceyhun.Tek bildiyi beynindeki onsuzluq fikrini atmaq idi.Bu her şeyden beter idi.Bu her şeyden mehvedici idi.Bütün duyğuların en qorxuncu idi.Axı hansı ağılla bu bıçaq kimi keskin soyuq havada çöle çıxmışdı,üstelik deli ata minmişdi ki Leyla?At süre bilmeden hemde.Ya at onu yıxmışdısa üstünden?Ya boynu qırılıb ölmüşdüse?Buna dayana bilmezdi!Heç vaxt!Heç cür!
Onu başqasının yanında bele belke göre bilerdi.Ancaq onu bird aha göre bilmemek?Bu ki,Ceyhunun ölüm fermanına atılan imzadan qeyri bir şey olmazdı.Ceyhun ise yaşamaq isteyirdi.Onun yaşadığı,onun nefes aldığı dünyada yaşamaq isteyirdi sadece olaraq.Çox şey idi istediyi?
Zerif evin içinde o teref-bu terefe gedib gelmekden ve heç bir xeber almamaqdan deli olacaqdı.Gözleri dvara asılan saata sataşdı yeniden.Daha iki deqiqe evvel baxmışdı.Artıq bir saatdan çox idi ki,Leylanı meşede yağışın altında axtarırdılar.Selim su içinde içeri girdiyinde onun yanına qaçdı.Ağlamaqdan şişib qızarmış gözlerini ona dikdi.Selim üzgünce elini qaldırıb qızın yanağını oxşadı ve bir anda üstünün su olmasına baxmadan onu özüne

<< 1 ... 175 176 [177] 178 179 ... 228 >>