çekib bağrına basdı.Teessüf dolu boğuq sesle fısıldadı.
-Heç bir yerde yoxdu.Tapa bilmedik.At öz-özüne gelib amma Leyla...o yoxdu Zerif.Rayon merkezine geden taksilerden de soruşdurmuşam amma yoxdu.
Zerif qollarını ürkekce yavaş qaldırıb onun qollarının üstüne qoydu.Daha sonra ise eynen onun sarıldığı kimi möhkemce sarıldı ona hıçqıraraq.
-Bilirem...bilirem...ölmeyib...hiss edirem...Olmaz!Olmaz!Xeber verek,yene adam gondersinler axtarmaq üçün.Dayanmadan axtarsınlar ne olar Selim...axtarıb tapsınlar Leylanı!O…O…Öle bilmez!
-Bir gün hm...meselen o qezada ölseydim ne olardı Ceyhun?
Adam dehşetle gözlerini açdı.Başı sinesinde olan qızın sevdiyi uzun saçlarını oxşayan elleri esdi,dondu qaldı.Bu nece bir sual idi bele?Üreyinin sıxıntıdan,yalnız bir anlıq o ehtimalı düşünmesinin bele verdiyi hissden,möhkemce çırpınmasını hiss edirdi.Ele bil dayanmadan,susuz qalaraq saatlarca qaçmışdı.Boğazını temizledi ve özünü ele almağa çalışaraq,sessizce fısıldadı qızın qulağına.
-Bunu hardan çıxardın indi güce gözlüm?
Qız çiyinlerini çekib,başını qaldırıb,ona baxdı düşünceli halda.
-Ne bilim.Maraqlı geldi.Meselen,uşaqlıqdan bu mene onsuzda hemişe maraqlı gelib.Göresen menim ölümüm nece olacaq?Sene bu heç maraqlı deyil?Ne vaxt,harda,nece öleceyini bilmirsen.Gözlerin ebedililiye doğru bağlanarken,mence yanında heç kimin olmaması ürküdücü olar.Yada ki,izsiz bir yede ölüm.Vaxtsız ölüm…Meselen,o qezanı heç kim gözlemirdi amma oldu.Ve,biz ölümden döndük.Düzü esasda men.
İç çekdi adam.Gözlerini qeribe bir baxışla qızın gözlerine dikerken,ellerini o an,qızın uzun saçlarının arasında hebs etmişdi.Alnını onun alnına dayadı.Boğuq bir sesle dillendi daha sonra.
-Bunu heç kim bilmir gece gözlüm.Amma bir gerçek varki,senin yoxluğunu düşünme ehtimalı…
Dayandı.Artıq heç ne deye bilmedi.Qızın elini qefilden ovucuna alıb,deli kimi süretle döyünen üreyinin üstüne qoydu.
-Bu yersiz ehtimal bele,mene bele tesir edirse…inan,o zaman bu ürek dayanar!İnan ki,dayanar Leyla!
Ve Ceyhun,sözünü

<< 1 ... 176 177 [178] 179 180 ... 228 >>