istiliye qayıtması vacib idi çünki.Her kes öz otağına çekilib,evin işıqları söndüyünde,saat,gecenin dördü idi.
Uzun dehlizde otağına teref gederken,bir qapının önünde dayandı.Elini uzadıb,tutacağından tutdu ve derin bir nefes alıb,astaca qulpu aşağı endirdi.Qapını açıb,içeri girdiyinde çatıq qaşlarının altındakı yaşıl gözleri doldu.Bir addım atıb,içeri girdiyinde,qapını da arxasından bağlayıb,küreyini qapıya söykedi.Ne ireli gedib,onun yanında dayandı,nedeki qapını açıb,çöle çıxdı.Sessizce yatağında yatan qızı süzdü.Gece gözlüsünü...Onun bu halda olmasının dolayı yolla bele olsa,sebebkarı olduğunu bilirdi.Etdiyi sehvler,yük olub,çiynine yığılmışdı.Udğunub,yavaş,ses çıxarmamağa çalışıb ireli geldi.Elini uzadıb,saçlarına toxunmaq istedi,ancaq esen elini havada asılı qaldı.Diger elini yumruq halına salıb,dişlerine keçirdi.Qaranlıq otaqda,ezabının içinde yanırdı adam.Alov-alov yandırırdı onu peşmançılığı.Bu gün onun öldüyünü düşünmüşdü.Bundan sonra onun bu heyatda olmayacağını düşünmüşdü.Daha sonra,otaqda çox asta,boğuq bir ses eşidildi.Diqqetle qulaq asan olmasaydı,bu sesi sözsüzki ne eşide bilerdi,ne de başa düşe.
-Men öz ellerimle öz quyumu qazdım Leyla.Üzüne baxa bilmirem.Sesini eşidende,ölürem.Men...men neyledim bele?
Elleri ile üzünü bağladığında,çiyinlerinin esdiyi görülürdü.
-Eger sen...sene nese olsaydı,men de...Meni ömür boyu bağışlamamağa,üzüme baxmamağa tam haqqın var.Amma yoxluğunla sınamağa...Senin yoxluğunla,nefesinin,varlığının olmadığı bir dünya ile meni cezalandırmağa...Buna haqqın yoxduki gece gözlüm...Yoxdu Leyla.
Qıza yaxınlaşıb,qoxusunu işine çekdiyinde,gözünden axan iki damla yaş,onun saçlarına töküldü.Keder içinde gözlerini yumdu ve geldiyi kimi de sessizce çıxdı otaqdan.Onlar üçün ayrılan otağa keçdiyinde ise gözleri bu defe de yataqda dünyanı bele vecine almadan yatan qadına sataşdı.Bu defe de gözlerini peşmanlıqla yumdu ve hirs dolu baxışlarını Nergizin üstünden çekmeden,Qıraqdakı kresloya teref getdi.Bundan evvelki geceler kimi

<< 1 ... 180 181 [182] 183 184 ... 228 >>