boğuq çıxırdı.
-Men...Hamileymişem.Ona da shib çıxa bilmedim men.İtirdim...Varlığından bele xeberim olmayanımı itirdim.
Çetinlikle de olsa etdiyi bu etirafdan sonra gözlerini qarşısındakı adama çevirdiyinde,diger deyeceyi bütün cümleler düyümlendi boğazında.Nefesi daraldı Leylanın.O...O heç vaxt qarşısında göz yaşı axıdan bir kişi görmemişdiki bu vaxta kimi.Bunu nece hezm ede bilerdi axı?Hem de ağlayan Ceyhundan başqası deyildise,bu Leylanı daha da incidirdi.Ceyhunun yanağını isladan her damla yaş,Leylanın ezabına ezab qatırdı sanki.O an Leyla baş düşdü ki,Ceyhun,ona yaşatdığı ağrı-acılrın her birini artıq özü de yaşayırdı.Qızın etiraf edeceyini bile-bile iri bir addım atdı ona doğru ve bir anda,qızın bedenini öz bedenine çekib,onu bağrına basdı Ceyhun.Leylanın hıçqıra-hıçqıra ağladığını görüb,üzünü onun saçlarına basdırarken,sanki mümkünmüş kimi,qızı daha da möhkem qucaqladı.Onun çekdiyi bütün ezabları,bütün kederini özüne götürmek ister kimi qucaqladı qızı.
-Leyla...kaş...kaş ki,zamanı geri ala bileydim.Kaş ki,yaşadığın ağrıları öz üstüme götüree bileydim.Çekdiyin acıların hamısını çekib ala bileydim senden.Seni sevirem...Sevirem.İnanmasan da,artıq bu sevgini istemesen de men seni çox sevirem.Seni ilk gördüyüm andan deli kimi sevirem ve bu sevgi ele böyükdü ki,artıq canımı ağrıdır.Men...senin kim olduğunu bilmeden,gülüşüne tutulmuşdum.Gözlerindeki işığın mehbusu olmuşdum gece gözlü gözelim.Her şeyi mehv etdim.Men etdim.Bir sehv bes etmirmiş kimi durmadan,seni incidecek,bize ziyan vuracaq sehvler etdim.Bağışla...Yalvarıram bağışla.Sene yaşatdıqlarım üçün,yalvarıram...
Qollarında olduğu adama deli kimi aşiq idi Leyla.Onu özünden vaz keçecek qeder çox sevirdi.Bütün yaşadıqlarına,olanlara reğmen bu sevgi,azalmaq evezine çoxalmışdı içinde ve sırd buna göre bağışlaya bilmirdi Leyla.İçinde,qelbinin derinliklerinde onu bağışlamışdı belke de ,amma bununla heç cüre barışa bilmirdi.Ele buna göre de,etiraz edercesine yelledi başını onun qollarından ayrılmadan.
Ona deki

<< 1 ... 202 203 [204] 205 206 ... 228 >>