kimi ehtiyacı vardı.Bedeninin istisine,menliyini hiss edilişine.En esası ise nefesine ehtiyacı var idi.Amma bunu ede bilmezdi Leyla.Eger onu bağışlasa,bu özüne xeyanet olardı.Bilirdi.Onu bağışlasa,özü-özünü bağışlaya bilmeyecekdi.Bunu ede bilmezdi.Başını çetinlikle qaldırıb,hesret yüklü gözlerle onun gözlerine baxdı.
-Düzdü Ceyhun,men seni sevirem.Hem de çox sevirem.
Adamın üzünün deyişen bütün ezelelerini ezberledi sanki Leyla.Gözünden yene yaş axdı yanağına.Adamın ümidle işıldayan gözlerini,gülümseyen dodaqlarını gördü.Acı içinde yumdu gözlerini Leyla.Davam etdi.
-Amma sen...Sen bu sevgiye ne yazıq ki,layiq olmadın Ceyhun.Seni bağışlaya bilmerem.Bilmerem...Men...seni unutmağa çalışıram.Ne olar,sen de unut!
Yeniden onun üzüne baxmadan,ayrıldı qollarından.Temasları bir-birlerinden kesilerken,nefesleri de kesildi.
-Şirketi gül yağışına tutursan.Eleme Ceyhun.Getdiyim yerlerde qarşıma çıxma.İstanbuldan bura geldiyim ilk vaxtlarda bütün bunları bağışlanmağın üçün etseydin,inan atılardım boynuna.Amma indi olmaz.Sen savaşmadan döyüş meydanında qalib olmağı arzulayırsan.Olmaz.Artıq,savaşsan da olmaz.Gecdi.Gecikdin...Unut Ceyhun.
Her ikisinin de ruhu boşluğa düşercesine yalnızlığa mehkum edilerken,Ceyhun,o an,onunla birge göz yaşı axıtmaqdan ne çekindi,ne de utandı.
-Eger,eger gece gözlümŞgözlerine baxıb,yaşamağın gözelliyini göstermeseydin men gözleri bu dünyaya bağlı kora,gülüşünü görüb,nefes almağın eslinde nece bir şey olduğunu bu yaşımda öyretmeseydin,
Bir qeder duruxdu adam.Uşaqlar kimi penceyinin qoluna sildi üz-gözünü.Onun bu hereketi ile qız,göz yaşları içined kederle gülümseyenda ise davam etdi.
-Ve...ve dizlerine yasladığımda başımı,qiblem bilmeseydim sen olan mekanımı,belke o zaman,senin dediyini edib,unudardım menim canıma can veren cananımı.Yalvarıram...Bir şans ver mene.Tut yeniden elimden.
Kaş ki,bacara bilseydi.Bütün olanların üstünden xett çekib,ona doğru uzanan eli tuta,qollarını boynuna dolaya,möhkemce onu qucaqlaya ve deli kimi hönküre

<< 1 ... 203 204 [205] 206 207 ... 228 >>