oğlanı süzdü üzünü eyerek.Eynen anası kimi qametini dikeltdi ve bir qaşını o da yuxarı qaldırdı.
-Kamran,özünü göyden qızıl zembille düşen nemet zenn edirsen?Üzündeki civzeleri görmürsen?Yada ki,o qalınlaşıb çirkinleşen sesin…Saçlarını da mence uzatma.Sene heç yaraşmır.Özündeki uzun ve arıqsan.İkilik taxtaya oxşayırsan…
Bir qeder dayandı ve gözlerini qezeble qısdı.Qerarlı halda yaşıl gözlerini onun gözlerine zilledi ve gülümseyerek havalı şekilde onun yanından keçib gederken,ilk defe onun üzüne baxaraq elave etdi Nazlı.
-Qaqaş!
Qız onun yanından keçib gederken,Kamran onun arxasınca ilk defe heyret ve heyranlıqla baxırdı.Sanki…Sanki Nazlını ömründe ilk defe görmüşdü.
Ve mütleq her zaman,her kesin heyatında davam eden bir hekaye var.Yeter ki,her zaman gülümse.Kim bile bilerki,belke bir gün kimse senin gülüşüne vurular.Belke de ele cesaretine,yaxud sadece sene sen olduğun üçün tutular.Kim bilir?
Belke de…Ne vaxtsa…
Yeter ki,sen,möcüzelere inan.

<< 1 ... 226 227 [228]