yazar:Nigar
Yanvar,2013-cü il.Bakı...
Kresloda eyleşib gözlerini bomboş televizorun qapqara ekranına zillemişdi.Ortalığa çöken “ölüm sessizliyi” onun hal-hazırki veziyyetine tam uyğun idi.Gözlerinden 2 damcı yaş gilelenib tüklenmiş üzüne yuvarlandı.
Birden çevik hereketle ayağa qalxdı.Gözlerini yumub ellerini yumruqladı.Derinden nefes alıb gözlerini geniş açdı.Tünd qehveyi gözleri narahatçılıq ve gerginlik içinde “çabalayırdı”.
Ağır-ağır addımlarla zalı tekr edib dehlize çıxdı.Evde ondan baş heç kim yox idi.Gözlerindeki soyuq ifade ile qapıya kilidlendi.
Ele bu zaman zeng çalındı...
1-Cİ BÖLÜM
Mart,2007-ci il.Bakı...
O, seher yemeyini qebul edib otağına çekildi.Klassik iş geyimi-dize qeder qara yubka, ağ köynek ile güzgünün qarşısına keçib sade makiyaj etdi.Çantasını yoxladıqdan sonra otaqdan zala keçdi.
15 deqiqeden sonra metro qatarında idi.Qardaşını mektebe buraxaraq işe yollanırdı.
“Adım Fexriyyedir.Evin böyük övladıyam.22yaşım var.Menden kiçik-16 yaşlı Aysu, 9 yaşlı Murad adlı bacı-qardaşım mekteblidirler.Atam Malik bey Polis polkovniki kimi çalışır.Anam...Canım, dümyam anam...Onu itirmişik...Qardaşım doğulandan 3 il sonra aşkarlanan döş xerçenginin müalicesi müsbet neticeler vermedi.Xalam sağ olsun, bize arxa-sayaq olub bu vaxta qeder.Atam anamın ölümü ile sanki soldu.Onu heyata qaytaran bibimin meslehetleri olmuşdu.Özünden 5 yaş böyük bacısını diqqetle dinledikden sonra bizimle yaranmış problemi de çözmeye başladı...
Ailemiz orta hallı ailelerdendir...
Özüm haqqımda danışım da bir az... Boyum 165-e gücle çatır.Açıq şabalıdı saçlara, ala gözlere sahibem.Eynen anam kimi.Atam her defe menim gözlerime baxdıqda anamı görürdü sanki.Üz cizgilerimden yarıbayarıyam demek olar ki.Xasiyyetimi tam bilmirem, amma üreyiyumşağam.İnsanlara yardım elimi uzatmağı sevirem...”
Fexriyye metrodan çıxıb dayanacağa yaxınlaşırdı ki, uzaqdan şütüyen avvtobusu görüb gülümsedi.
“N”Bankı...
O, qapını yüngülce taqqıldatdı.İçeriden “Gelin” eşidildi.Qapıçı açıb içeri

[1] 2 3 ... 132 >>