dartaraq evden çıxartdı.Qapın örtüb aşağı enmeye başladılar...
-Sen...sen..sen ne haqla qarşıma keçirsen?!-qezebli de olsa sesi titreyirdi.
-Danışmaq isteyirem...
Bu söz Fexriyyeni oyatdı.Olan-qalan gücü ile Anarı iteleyib qapını açdı.
-Çıx..! Çıx deyirem evden! Yoxsa polise zeng vuracam!
Anar yerinden terpenmek bilmirdi.Gözlerini Fexriyye zilleyib baxsa da qız ona teref baxmırdı.Açıq qapı ile onun getmesini gözleyirdi.Gücle ayaqlanrını qoparda-qoparda yaxınlaşıb qapını bağladı.
-Getmeyecem!...Seninle danışmamış heç bir yere geden deyilem, anla!!!
Anarın qşqırığı onu özünden çıxartdı.Yumruqlarını hazır veziyyete getirib zala keçdi.Anar da arxasımca gelerek onun qolundan tutub özüne sıxdı.
-Fexriyye, lazım deyil bele davranmaq..
Onun nefesini üzünde hiss eden Fexriyyenin yumruqlarını işe salaraq itelemeye cehd etdi, amma Anarın elinden qurtula bilmedi.Anar her defeseinde onu özüne daha berk sıxırdı.
-Burax meni! Nifret edirem sene, eclaf! Sen...
-Men ne?! He, etiraf edirem:Murdar insanam, amma seninle danışmamış burdan heç yere geden deyilem, bil!-sesini qaldırıb qızı silkeleyirdi.
-İstemirem!...Danışmaq istemirem, üzünü görmek istemirem...Mehv etdim meni, heyatmı mehv etdin!-qezeble deyib qurtulmağa çalışırdı.
-Sen de meni mehv etmisen..Men bu deyildim, men bele deyildim...Qaytar mene evvelki “men”i...Qaytar!...
Anar sözünü nifretle bitirib qızı divana tulladı.Fexriyye ilk önce çaş-baş qalsa da, sonra qezeble ayağa qalxıb oun üzüne şille çekdi.Anar heç bir reaksiya vermeden dayanaraq ona baxırdı.
-Sen...Redd ol heyatımdan!!! Bir daha qarşıma çıxma!!!
-Polise yığ, ya da atana!...
Fexriyye esebinden özüne gücle nezaret edirdi.Elini qaldırmağı ile Anar terefinden tutulub esir alınmağ bir oldu.Anar qızın belinden tutub özüne sıxanda Fexriyye müqavimet göstermek istedi.Amma Anarn isti nefesi onun yumruqlarını yumşaltdı. Anar gözlerini yumub nefes alıb-verirdi.
-Bacarmıram, Fexriye, bacarmıram...Her defe başqalarına baxanda seni görürem, onlara

<< 1 ... 99 100 [101] 102 103 ... 132 >>