ki, gedib qızın bakireleyini alasan!!!Gönderdim ki, gedib her şeyi ona olduğu kimi danışasan!!! O senin üçün kimdir-küçeden ötüb keçen pozğunun biri?!
-İlqar, başa düş, men...
-Sen ne, he?!...O ola biler ki, xarakteri formalaşmayıb, iradesi zeifdir, amma saf, mesum idi...Sen menim tanıdığım, öz ellerimde böyütdüyüm adamsan ya yox?!..
-İlqar, men gücsüz idim...Onun mene o cür baxışları meni mehv etmişdi, axı ne ede bilerdim?!...
-Dözmeli idin..!
Anar divardan sürüşerek çökdü.Başını elleri arasına alaraq saçlarını tez-tez qarışdırmağa başladı.İlqar yumruğunu divara divara vuraraq onun yaxasından tutub qaldırdı.Berk silkeleyib qezeble sesini qaldırdı.
-Sen bu qeder alçalmısan?! Mesum, zavallı qıza toxunacaq qeder alçalmısan?! Onun hissleri ile oynayııb ayaqlar altına atacaq qeder alçalmısan?! Se nden söz soruşuram:cavab ver mene!!!...
İlqar var-gücü ile Anarı silkelese de Anar ruhsuz bedenden heç ne ile ferqlenmirdi.
-Men...onu...sevirem....
-Anar..! Behaneler getirme!...
-İlqar, özüm de bilmedim nece oldu...Onu nece sevdim, niye sevdim, niye ele hereket eledim, vallah-billah bilmedim...
İlqar Anara yumruq dalınca yumruq endirende Anar gücsüz halda döşemeye yıxılırdı, İlqar qezeble onun qolundan tutub qaldırırdı.
-Menim tanıdığım, böyütdüyüm Anar qarşılıq vererdi, qışqıırb bağırardı, özüne bir yolla haqq qazandırardı. Hardadır indi o??! Cavab ver, Anar, hardasan sen?! De ki, heç ne elemedim, de..!
-Eledim...Bir qızın sahib olduğu en deyerli şeyi mehv eledim...Onu öz qadınım eledim...
-İlahi..! Anar, axı niye?! Niye çaresiz bir qızdan istifade eledin axı, niye?!...
-Özüm çaresiz idim, özüm...
-Anar, mene yazıq görkemini nümayiş etdirme, seni tanımayacaq qeder anlamaz-qanmaz deyilem!...
Anardan cavab gelmediyini görüb yaxasını hirsle buraxdı.Anar döşemeye çöküb başını divara vurdu.İlqar eseblerine nezarret ede bilmeyib evden çıxdı.Anar başını divara vura-vura ağlayırdı.
-Men alçağam...Murdaram...Eclafam...İnsan deyilem...Vehşiyem...
Seher...
Anar

<< 1 ... 103 104 [105] 106 107 ... 132 >>