başladı...
..Lavin esebinden özüne yer tapa bilmirdi.Gözüne telfon sataşsa da zend etmek keçmirdi könlünden.Axı ne deyecekdi?!...
“İlqar, bunu nezere almalı idin! Nezere almalı idin!!! Bir qızın heyatı seni o qardaşına göre mehv oldu...!”
...1 neçe gün keçmişdi...
Fexriyyenin halsızlığı, kefsizliyi , tez-tez gözlerinin qızarması heç kimin nezerinden qaçmamışdı.Atası da, iş yoldaşları da qondan bir söz qopartmaq isteseler de, heç bir netice alınmamışdı.Hmı onun bu veziyyetini Anarla bağlayırdı.Fexriyye ise heç kimin üzüne, gözlerine dik baxa bilmirdi, çekinirdi, utanırdı...Malik her ne elese de qızınıevine qaytara bilmirdi.Lavinden de söz qoparmaq imkansız idi...Fıxriyyenin her gecesi başını balışa sıxaraq ağlamaqla keçirdi.Lavin bezen onun yanında yatıb ovundurmağa, sakitleşdirmeye çalışırdı...
-Men...alçalmışam....
-Şşş-deyib saçlarını sığallayırdı.-Ele danışma...
-Amma eleyem...Men özüm özümü alçaltdım...
...Malik esebinden özüne yer tapa bilmirdi.Gah qalıb o baş-bu baş gezirdi, gah divanda eyleşib ellerini ovuşdururdu.Atalarının qezebli halı Aysu ile Muradı qorxudurdu.Aysu cesaret tapıb atasına yaxınlaşdı.
-Ata, ne olub?!-ehtiyatla soruşdu.
Malik balaca qızına qezeble baxırdı ki, bu da Aysunu qorxudurdu.Ayağa qalxıb qızının qolundan tutaraq onu otağına apardı.Heç ne anlamayan qız qorxu içinde atasına baxıb nese demeye çalışırdı ki, qapı üzüne çırpıldı.Aysu içini bürüyen titreme ile yere çökdü.Ayaqlarını qucaqlayıb hönkürtü ile ağlamağa başladı...
Malik oğlunun da qolundan tutub otağına saldı.Balaca Muradın sesi çıxmasa da gözünden 2 damcı yaş göründü...
Malik divanda çox otura bilmirdi.Esebinden tez-tez ordan bura, burdan ora gezirdi...
“Fexriyye, menim başıma ne oyun açmısan?!...”
Telefonu eline alıb nömreni yığmağa başladı.Qarşı teref qebul eden kimi hücuma keçdi.
-Fexriyye, bugün-sabah qayıdırsan! Heç bir etiraz eşitmek istemirem! Bu qeder!Eger gelmesen özüm seni çıxardacam o xarabadan, bildin?!...
...Seher açılar-açılmaz Fexriyye ruhsuz halı

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 132 >>