ile çemodanını yığıb zala keçmişdi. Artıq 2-3 gün idi dözlerinin altı tamam qaralmış, rengi getdikce daha da saralıb solurdu.Yemek-içmeyini gücle edirdi.
-Fexi...men seni buraxa bilmerem...
-Lavin, getmeliyem,-gücle deyib gözleri dolmağa başladı.-Bu ev...meni boğur...öldürür...
-Fexi, günahkar menem!...Men gerek İlqara heç ne demeyeydim! Gerek seni tek buraxmazdım!...Bilmeli idim, bilmeli idim...
Fexriyye Lavinin narahatve esebi halına baxsa da anlaya bilmirdi.
-Sen niye?!...
-Men...men İlqara demişem...Senin veziyyetini...İlqar da meni emin etdi ki, sadece danışıq olacaq, veselam!..Axı men niye inandım ona, niye?!...
-Onu hardan tanıyırsan?!...
Sualdan tutulan Lavin gücle özüne gelib Fexriyyenin gözlerine baxdı.
-Soruşma...Men keçmişi vereqlemeq istemirem...
-Ne de olsa vropada böyümüsen...Sen bele şeyleri tez qaldırırrsan, amma men...Zeifem, acizem, alçalmışam...
-Xahis edirem, bele danışma....Men bilmeli idim...Bil-me-li idim!!!...
Fexriyye Lavinin divana çöküşünü izleyib yoxa çıxdı...
...Atası qezeble ona baxıb elini stola çırpdı.
-Danış!!!
Fexriyyenin içi titreyirdi, tutmağa çalışdığı göz yaşlarını axıtmağa başladı.
-Ata, men...
Malik ayağa qalxıb qızının qolundan tutaraq berk silkelemeye başlad.
-Ne?! Danış görüm!!!...
Fexriyye cavab vermek iqtidarnı tamamile itirmişdi.Elece de eşitmek...Yalnız atasının yumulub açılan dodaqlarına, esebden qızarmış gözlerine, gerilen üz ezelelerine key kimi baxırdı.Malik qızından cavab çıxmadığını görüb üzüne bir şille çekib divana “tulladı”.
-Eger qulağıma hansısa söz=söhbet gelib çatsa..!-sözünü tamamlaya bilmedi.
...Fexriyye artıq 5 gün idi ki,evden, en esasıotağından çıxmırdı.Ayaqlarını qucaqlayıb çenesine dayaq vererek key key baxışlarla çarpayıdan qalxmırdı.Aysu ile Murad bacılarını gücle yedizdirirdiler.Malikin qızına esebi keçmek bilmirdi...
...Bankda dilden-dile yayılan xeberler öz tesdiqini tapdı.Fexriyye den xeber ala bilmeyen Fidanla Nicat Elxandan hesab soruşanda o da heç ne bilmediyini

<< 1 ... 106 107 [108] 109 110 ... 132 >>