baxdı.
-O...O...Aylanı bilir?!...
Lavin qalxaraq onunla üzbeüz dayandı.
-İlqar-he, Anar-yox deyesen....
-Axı niye, Lavin, niye?!...Niye bunu eledin?! Niye arxamca iş çevridin, niyeeee?! Men neylemişdim sene?! Axı menim kime pisliyim deyib ki, bütün bunlar başıma gelir?!..
Fexriyye ağlaya-ağlaya danışırdı, daha doğrusu qışqırırdı.
-Lavin,menim ne ezablar çekdiyimi gpren de, bilen de sensen, sen! Axı niye?!..Ele bilirsen ki, o, Anara heç ne demeyecek?!..
-Fexi, İlqarı tanımırsan...
-Heç tanımaq da istemirem...Menim yaşadıqlarımda onun da eli var,eger o, o gece Anarı eve getirmeseydi...
-İlqar Anarı ona göre getirdi ki, seninle danışsın, daha bele olacağın bilmirdi..
-O dedi, sen de inandın, he?! İndi de menim inanmağımı gözleyirsen?!...
Fexriyye hirsle göz yaşlarını silib otağına yöneldi.Qapını kilidleyib mışıl-mıışıl yatan Aylasına yaxınlaşdı.Yanağından öpende göz yaşı uşağın alnına sürüşdü.Astaca silib sığalladı.
-Aylam menim, seni heç kime vermerem, heç kim seni menden ala bilmez...
Seher...
Fexriyye laqeyd ve soyuq davranışları Lavini narahat edirdi.
-Fexi, xahiş edirem..
-Neyi?!...
-Bele olma..
-Bunu sen istedin, canı menim...
Fexriyye sözünü bitirib masadan qalxmaq isteyirdi ki, Lavin celd onun billeyinden tutub saxlatdırdı.
-İlqar dünen deyib...
Fexriyye ilk önce heç neyi anlamasa da, Lavinin gözlerinden herr şeyi oxumağa başladı.Ağır-ağır stula çöküb udqunurdu.
-Ne?!...
-Anar Aylanı artıq bilir...
-İlahi!—deyib başınl elleri arasına aldı.
-Fexriyye, inan, İlqarın bildiyi bir şey olmasaydı, bele etmezdi...
-Neyi bilir?!-ayağa qalxıb sesini qaldırdı.-Neyi, Lavin?! Menim yaşadıqlarımı?! Milletin menim haqqmda ağız dolusu daanışmasını?! Meni daş-qalaq etmek istediklerini?! Neyi, Lavin, neyi?!...Sen de günahkarsan bu işde!...
-Fexi, besdir görüm! ...Heç bir şey bilmirsen, amma başlayırsan onu-bunu günahlandırmağa!...Heç olmazsa soruş da, soruş! Soruş ki, men Senemi nece öyrendim?! Soruş!..
-Nece?!-deye asta sesle soruşdu.
-Tam

<< 1 ... 114 115 [116] 117 118 ... 132 >>