deyirem sene,eclaf!...
-Menimle danışmamış buraxan deyilem!-tehdidkar tonda seslendirdi.
Fexriyye onun gözlerine baxmaqdann imtina edib qolunu zorla da olsa xilas etdi.
-Ne isteyirsen?!-deye soruşub qızını arabadan götürerek qucağında eyleşdirdi.
Anarın diger qolu da boşalıb yanına düşdü.Qezebli olsa da qızına baxanda bir anlıq yoxa çıxıb gülümsündü.Fexriyye Aylanı bemberk qucaqlayıb soyuq sesle tekrarladı.
-Ne isteyirsen?!...
-Danışmaq!...
-Amma men heç ne istemirem, başa düşürsen?! Heç ne!...Heyatımı mehv eledin, ferqindesen?!...
-Bes men, Fexriyye?! Bes men?!...Men buyam?! Bu idim?! Bax ve gör meni hala getirdin! Özümü tanıya bilmirem!...
-O, senin öz günahındır, Anar bey! Sene kim demişdi ki, gelib bankı soymaq üçün milletin başını aldadasan?!-asta , amma xeberdarlıq tonunda soruşub onun üzüne baxdı.
Anar yumruqlarını o qeder berk sıxmışdı ki, dırnağı etini kesirdi.
-Fexriyye, eseblerim...
-Gözüm aydın! Senin eseblerinden mene ne, he?! Menim neler çekdiyimi, neler yaşadığımı nilirsen heç olmazsa?! Yox, hardan bilesen axı?! Sen gedib xaricde kef çekerken men burda ölürdüm! Milletin menim arxamca ne danışdıqlarını her ne qeder qulaqardına vurmağa çalışsam da, incidirdi meni! Qızım haqda ağızldan ne geldi danışırdılar, buna dözmek ne demekdir , bilirsen?! “Exlaqsız” damğası ile yaşamaq ne demekdir, bilirsen?!...Yox, hardan bilesen axı?! Bura Azerbaycandır, Azerbaycan! Sen ise burda yaşamamısan, ne bilesen?!...
Fexriyye danışdıqca özünü saxlaya bilmirdi, gözünden yaş sel olub axırdı.Hirsinden titremeye başlamışdı arıtq.Anarın qezebi bir anlıq yox olub getmişdi.”Qadın”nına yaxınlaşmaq isteyende Fexriyye qızını sinesine daha berk sıxıb geriye addımladı.
-Yaxınlaşma! Nifret edirem sene! Bax ve gör-meni ne hala getirdin!
-Fexriyye, men...
-Ne “men-men” deyib durursan?! Uzaq dur menden de,qızımda da!...
-O menim de qızımdır!-qetilikle dedi.
Fexriyyenin nitqi qurudu.O her ne qeder gerilese de, Anar bir o qeder irelileyirdi.
-Fexriyye, her şey menimle

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 132 >>