baxdı.Anar çiyinlerini uşaq kimi çekib “qadın”ını qucağa alaraq fır-fır fırlatmağa başladı...İYUN, 2009-CU İL.MOSKVA...
Seher hele teze-teze açılırdı...
Fexriyye qızının sesine gözlerini açıb telaşla ayağa qalxırdı ki, Anar Ayla ile birge otaöa girdi.Sanki yanan üreye su serpildi.Elini sinesinin üstüne qoyub derinden nefes aldı.Anar diz çöküb ona baxdı.Ayla ellerini anasına uzadaraq quc-quc isteyirdi.
-Fexriyye,-narahat sesle davam eledi.-Noldu sene?!
-Heç ne, Anar, sadce bir anlıq Aylanın sesi meni qorxutdu,-asta-asta deyib Aylanı qucağına alıb bağrına basdı.
Anar nese etmek isteyirdi ki, tumbanın üstüne qoyulmuş telefonun zınginden dik atıldı.Telefonu qapıb ekrana baxanda celd otaqdan çıxdı.Zengi tezece qebul etmişdi kiki, qarşı teref ağzının açmasına imkan vermedi.
-Anar, yanıma gel!-İlqar sözünü bitirib zengi sonlandırdı.
-Off,-deyib telefonu qulağından ayırdı.-İlqar, yene hansı zibili ört-basdır etmisen!...
...Fexriyye Aylanı da qucağa alıb qapıya doğrulandı.Gözlüye baxanda ilan vurmuş kimi geriye doğru addım atıb qızını daha berk qucaqladı.
-Şşş...Qızım, qorxma..
-Fexriyye, aç qapını! Evde qızınla qaldığını bilirem....
Atasının sert sesinden özünde güc toplayaraq qapını açdı.Malik qızının qucağında “mesum” nevesini görende bir anlıq duruxub qalsa da, tez de özüne qayıdaraq zala “teşrif” buyurdu. Fexriyye qapını örtüb atasının qarşısına keçdi.Malik qızının üz cizgilerine diqqetle nezer saldıqdan sonra onun deyişdiyini anladı.
-Ata, niye gelmisen?!-mülayim sesle soruşdu.
-Danışmağa!...
Malikin gözü her defesinde nevesine sataşanda içinde nese oyanırdı.Amma tez çekib evvelki sert simasını alırdı.
-Eşidirem, ata,-bu defe gülümsündü.
-Niye demedin?!..
-Neyi?!-anlamayaraq soruşdu.
-Neler yaşadığı,-gücle deyib udqundu.
-Ata, niye demeliydim axı?! Meni övladlıqdan redd eden sen deyildin?! “Fexriyye” adından qızım yoxdur deye mene qapını gösteren sen deyildin?!...
Fexriyyenin gözü önünde ister-istemez canlanan keçmiş xatirelerden dolayı gözleri

<< 1 ... 124 125 [126] 127 128 ... 132 >>