ayaqlarını gücle qopardaraq addımlarını atmağa başladı.Qapın açıb Arslanla Aygülü içeri devet eledi.
...15 deqiqe sessizce oturub qalmışdılar...
Anar öz-özünü mühakime etmekden yorulmuşdu artıq.Axı bunların günahı nedir ki?!...Sırf “xala” adlanan qadın bunların “ana”sıdır...
Arslan Aygüle baxaraq söze başladı.
-Anar, bax, biz de sarsıntı içindeyik...Men hetta xarici ölkeye qaçdım ki, belke rahatlıq taparam...
-Tapa bildin?!-
-Yox, teqibden yaxa qurtarmaq mümkun deyil...
Anar ayağa qalxan kimi onlar da ayağa qalxdılar.Arslan yaxınlaşanda Anar bu sefer onu itelemedi, berk-berk quelcaqladı.
-Sen menim qardaşımsan...Ne olursa-olsun, yene qardaşımsan...
Aygülün gözleri yaşarmağa başlamışdı ki,Anar onu sesledi.
-Aygül, eger sen Arslanın bacısısansa, onda menimle Refaelin de bacısısan, gel bura..
Her üçü bir-birlerini möhkemce qucaqladılar...
...Refael axşama yaxın geldi...
Senem ise artıq 2 aydan çox idi ki, gözlerini ebedi yummuşdu ...
SON...
P.S. Bu hekayede cereyan eden hadislerin 80% real heyatdan götürülüb, elave etdiyim 20% ise hadiselerin gedişine heç bir deyişiklik göstermeyib.Bele çetin ve ağrılı mövzunu yazmaq riskli oldu, amma yene de yazıb bitire bildim...
Ve en “aktual” suala cavab: Menim bu insanlarla heç bir qan bağlılığım-filan yoxdur, sadece eşitmişem onlar haqqında.Hekayeni bir növ rengleşdirmek meqsedile ordan-burdan elaveler edirdim ki, qupquru protokol senedi oxumayasınız...
Öpürem her birinizi, dostlar, yeniden görüşmek ümidi ile...)))

<< 1 ... 130 131 [132]