dolayıb qolları ile boynunu qucaqladı.Anar onu divardan aralayıb öpüşlerle yataq otağına apardı, çarpayıya buraxıb özü de ağırlığı ile onun üstne yıxıldı.Eynindeki paltarı çıxardıb döşemeye atdı...
Geceden xeyli keçmişdi.Leman yataqda dirseklenib Anara baxdı. Elinin tersi ile onun yanağını sığallayıb soruşdu.
-Neyin var senin?! Bugün nedense çox yorğun görsenirsen...
-Leman, sene qalmayıb, aydındır?!...
Anarın kobud cavabı onu kederlendirse de, zorla gülümsedi.Eyilib sinesini öpmeye başladı.Anar gözlerini tavana zilleyib yumub açırdı.Niye bele idi, heç özü de anlamırdı.Mart, 2007-ci il.Bakı...
Artıq seher açılmışdı...
Anar aynalı şkafın önünde dayanıb köyneyini düymeleyirdi.Nedense yaman fikirli görünürdü.Birden ala gözler gelib durdu gözünün önünde.Tez başını bulayıb güzgüde özüne baxdı.
-Özüne gel, Anar, eger sen Anarsansa!...
Gözlerini hiylegercesine qıyıb gülümsedi.
-Amma gözel gözlere sahibseb, Fezriyye xanım...
Çarpayıya yaxınlaşıb qarnı üste yatan Lemanın lüt küreyini sığallayıb melefe ile üstünü örtdü.Qulağına doğru eyilib asta, amma ehtiraslı sesle pıçıldadı.
-Çox sağ ol...
Penceyini götürüb evden çıxdı...
Fexriyye qapını açıb bacısını görende pıqqıldadı.Aysu çarpayıda baş-ayaq yatıb qalmışdı.
-Aysu, dur görüm, derse gecikirsen...
-Eee, qoy yatım da, nolar,-yuxulu sesle etirazını bildirib nazik yorğanı başına çekdi.
-Hmm, demek bele?!-deyib onu qıdıqlamağa başladı...
Aysunun otağından çıxıb Muradın otağına gelirdi ki, Murad gözlerini ovxalaya-ovxalaya çıxdı.
-Can qardaşım,-deyib onu qucağına alıb yanaqlarından öpdü.
...Fexriyye metbexe keçdikde atasını gördü.Malik elindeki su dolu stekanı stolun üstüne qoyub qızına kederli tebessümle gülümsedi.Fexriyye onu başa düşürdü-Yene anası yadına düşmüşdü.Atasının anasını nece sevdiyini bilirdi.Atasını qucaqladı.Ata ile qızın gözleri doldu.
-Ata, özünü üzme...Anam seni bele görmek istemezdi...
Malik qızının yanaqlarına süzülen yaş gilelerini barmaqları ile silib alnından öpdü.
-Bilirem,

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 132 >>