canıma qorxu salan sesini işe salıb qulağıma bağırdı.
-Sen hansı küçenin itisen, heç olmazsa bunu bilirsen?!...
Ağlamaq isteyirdim, bacardım...Gözlerim dolmuşdu, amma heç ne süzülmürdü...İçimdeki “üsyan” sesi meni boğsa da, üze çıxarda bilmirdim...
Xanlar saçlarımı buraxmaqla ölü kimi çırpıldım.Gözlerime sinideki bıçaq sataşdı.O an ağlıma hansı qorxunc fikirler geldise, olan-qalan son gücümü toplayıb ayağa qalxmağı bacardım.Erim otaqda deyildi.Gözlerim etrafı milyon defe dolasa da, ondan xeber ala bilmedim.Ruhsuz halımla yaxınlaşıb bıçağı elime aldım.Ona ele baxırdım ki, gören deyerdi ki, elimdeki oyuncaqdır...
Budur, yene “sevimli” erimin qapının çırparaq açmaq adeti.Üzerime nece geldise bıçağı qarnına soxdum...
Men o an “yaddaşsız” idim sanki.Heç neyi xatırlamadım.Nece oldu, niye oldu ve s.bu tipli suallar meni mühasireye alıb boğurdu.Xatırladığım tek şey o oldu ki, Xanların qanlar içide üzen meyidini görüb dehşerli bağırtı ile qışqırdım...
Bacımal eri gelib otağa soxulanda gözlerine inanmaqda çetinlik çekdiler.Solmaz dehşetle qışqıranda men huşumu itirdim...
Gözlerimi açdığımda seher idi.Mene bir cüt göz baxırdı.Tamamile yad göz...
Men qalxmağa çalışanda o, eyleşdiyi ketilden qlxıb elini çiynime basıb dedi:
-Menden sene zerer gelmez, qorxma...
Men ağzıma su alıb ona baxdım.Üz cizgileri mene kimise xatırladırdı sanki.
-Men Hikmetem, Teymurun oğlu...
Ne?!Kimin oğludur bu?! Teymur da kimdir?!...
O, qayıdıb öz yerinde eyleşdi.Mene kederle baxıb başını aşağı saldı.Sanki menden utanırdı.
-Men bütün mesuliyyeti öz üzerime götürürem...
Ne?!...Hansı mesuliyyeti?!Ne gicleyirdi bu?!...
-Hetta atamın da qetlini öz üzerime götürürem...Amma şertim var! Mene ere gel!..Ve xahiş edirem, heç ne soruşma!...Vaxtı gelende men özüm her şeyi sene danışacam!...
Men çaşqın baxışlarımı ona zilleyende birden “Teymurun oğlu” ayağa qalxıb mene teref gelmeye başladı.Eyleşib menim gözlerime baxdı.
-Bacını xoşbext ede bilmedim...
Men her şeyi daha sonralar

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 132 >>