ardınca gelmeyini işare edib Anardan uzaqlaşmağa başladı.
Fexriyye Anara baxmaqdan imtina edib getmeye hazırlaşırdı ki, qolundan tanış elin istiliyini hiss eledi.Anar onun özüne teref çekmek isteyende Fexriyye gücle ondan qoparaq Elxanın ardınca getdi.
Anar dodaqlarını gemirerek gözlerini yumdu...
NOYABR-APREL.1982-1983-CÜ İLLER.AZERBAYCAN SSRİ-Sİ.”N” RAYONU...
Men “Teymurun oğlu” Hikmeti dinleye-dinleye dehşete gelirdim.Gözlerimi divaradakı nöqteden ayıra bilmirdim.Deyesen nefesim kesilmişdi, çünki nefes alıb-almadığımı hiss etmirdim.
-Senem, evlen menimle, bacınla menim uşaqlarıma sahib çıx...
Neee?! Evlenmekmi?! Uşağa sahib çıxmaq?!...Yox, yox, yox!...Men bu deqiqe özüme gelmeliyem, güz tapmalıyam...Bir deqiqe!...Uşaqlarıma ?!
Öz fikirlerimden qorxub Hikmete baxdım.O, deyesen ağlımdan keçenleri oxayaraq ayağa qalxdı.Çarpayıda menim qarşımda eyleşende özümü künce qısmaq üçün yer axtarmağa başladım.
-He, uşaqlar...Ekizler daha doğrusu...
Ne?! Bacım ekiz doğub?!...Deyesen anam terefinden gelib, amma anamın dediyine göre nadir hallarda olub bele hadiseler...
-Yaxşı, razıyam,-key kimi cavab verdim.
Hikmet boğazını arıtlayıb ayağa qalxdı.Gücle baxışlarımı qaldırıb ona baxanda sanki meni gözleyirmiş kimi veziyetinnde olduğunu gördüm.
-Gel..Solmazın uşaqlarını gösterim sene...
Men Hikmetden xeyli aralı gezerek uşaqların olduğu otağa keçdi.2 oğlan...Her ikisi de yatırdılar...Onların qışqıraraq oyandıqlarını görende ehtiyatla qucağıma alıb döşlerimden süd vermeye başladım...
Bu 3 gün davam eledi.Hikmetin işlerinedn xeberim yox idi.Xanlarla Teymurun ve bacımın meyidi yoxa çıxmışdı ve men laqeyd halımla heç maraqlanmırdım.Her defe uşaqlara yaxınlaşanda qorxudn tit-tir esmece tuturdu meni.Hikmet seherin gözü açılmamış gedib bir de gecenin qaranlığında teşif buyururdu...
İçimde ki şeytani ses mene seslendi...”Uşaqları mehv ele!...Onlar sene yaşadıqlarını xatırladacaq!...”
Öz-özümden dehşete gelmişdim artıq.Axı o balacaların günahı ne idi ki?!...Amma yox,

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 132 >>